تیمی از دانشجویان مبتکر دانشگاه صنعتی امیرکبیر موفق به ساخت بالگرد بدون سرنشین سبک با قابلیت انجام ماموریت‌های شناسایی، تصویربرداری هوایی، رله مخابراتی و بازدید خطوط انتقال نیرو و سکوهای نفتی، کمک به نیروهای امدادی و ماموریت‌های مشابه شدند.

دکتر مهدی مرتضوی ــ عضو هیات علمی دانشکده هوافضای دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مدیر پروژه بالگرد بدون سرنشین «پروان» ــ در گفت‌وگو با خبرنگار «پژوهشی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: طرح ساخت بالگرد «پروان» از حدود چهار سال پیش در قالب یک کار تیمی دانشجویی آغاز شد. گروه تحقیقاتی ابتدا حدود یک سال به مطالعات امکان سنجی و آشنایی با روند طراحی بالگرد پرداخت و قرار شد با توجه به نمونه‌های موجود و امکاناتی که وجود داشت بالگردی با قابلیت حمل دو کیلوگرم بار در یک ساعت پرواز طراحی شود که امکان انجام ماموریت هایی مثل تصویربرداری، رله مخابراتی، بازدید خطوط انتقال نیرو و سکوهای نفتی و ارسال تصویر و اطلاعات پروازی را داشته باشد.

وی خاطر نشان کرد: طراحی مفهومی و مفصل بالگرد بدون سرنشین(RPH) بر اساس این ماموریت طی مدت یک سال و نیم انجام شد و از ابتدای سال گذشته تست اجرای بالگرد آغاز شد و نهایتا در اردیبهشت ماه امسال نخستین تست پروازی با موفقیت انجام شد.

مدیر پروژه بالگرد بدون سرنشین پروان تصریح کرد: در حال حاضر تیم تحقیقاتی پروژه در حال تکمیل و ارتقای بالگرد با هدف افزایش بار مفید و مداومت پرواز آن و ایجاد امکان پرواز خودکار و نیمه خودکار پرنده هستند که امیدواریم تا پایان سال نخستین پرواز نیمه خودکار بالگرد با انجام ماموریت تعریف شده انجام شود.

وی ادامه داد: تیم تحقیقاتی «پروان» در ابتدا متشکل از دانشجویان کارشناسی و مهندسی هوافضای دانشگاه صنعتی امیرکبیر بوده که طی این مدت مراحل تحصیلی خود را طی کرده و تمامی آنها در مقطع کارشناسی ارشد مشغول به تحصیل هستند و پروژه‌های پایان نامه آنها نیز در راستای اجزای مختلف بالگرد تدوین شده است تا در نهایت محصولی قابل دفاع در قالب این پروژه حاصل شود.

به گفته دکتر مرتضوی، طرح بالگرد بدون سرنشین پروان از ابتدا تحت حمایت انجمن علمی دانشکده مهندسی هوافضا تعریف و با حمایت قطب علمی مهندسی هوافضا و رییس دانشگاه پیش رفته و با محوریت این پروژه مرکز تحقیقاتی پرنده‌های بدون سرنشین هم در دانشکده مهندسی هوافضا دانشگاه صنعتی امیرکبیر شکل گرفته که پروژه‌های متعدد دیگری نیز در آن در حال اجرا است.

وی در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا نمونه‌های مشابهی از چنین بالگردهای بدون سرنشین سبک در کشور ساخته شده یا نه به ایسنا گفت: پروژه‌های دیگری برای ساخت بالگرد بدون سرنشین در کشور انجام شده که اغلب با مهندسی معکوس بوده، ولی در این پروژه مراحل کلاسیک طراحی و ساخت بالگرد در رده بدون سرنشین سبک از ابتدا در قالب یک پروژه تحقیقاتی به طور کامل در داخل کشور انجام شده است.

عضو هیات علمی دانشکده هوافضای دانشگاه صنعتی امیرکبیر همچنین درباره میزان ارتباط تیم با تولید کنندگان و صنعتگران این بخش، تاکید کرد: این پروژه بیشتر با هدف اثبات توانایی تیم‌های دانشجویی در اجرای کامل یک پروژه هوافضا در کشور انجام شده، ولی از ابتدای امر تقریبا با تمام سازندگان و کاربران بالگردهای بدون سرنشین در کشور در ارتباط بوده ایم و همه آنها با این پروژه آشنایی دارند.

مهندس فرناز کرمانشاهی ــ سر طراح پروژه بالگرد سبک بدون سرنشین «پروان» هم در پاسخ به این سوال که اصولا بالگردها از لحاظ قابلیت‌های پروازی چه ویژگی‌ها و مزیت‌هایی نسبت به سایر پرنده‌ها دارند، پاسخ داد : بالگردها می‌توانند در سرعت‌های پایین تر پرواز کرده و پرواز ایستایی داشته باشند که در ماموریت‌هایی مثل تصویربرداری و امداد و نجات از اهمیت خاصی برخوردار است.

این پرنده‌ها با توجه به داشتن بال گردان حجم کمتری داشته و راحت‌تر از میان موانع عبور می‌کنند و برای بلند شدن و فرود به باند مشخصی نیاز ندارند که آنها را به گزینه‌ای برتر برای ماموریت‌هایی مثل حمل بار و مجروح تبدیل می‌کند.

وی در عین حال اضافه کرد که طراحی بالگرد که توسط در کلاس سبک بدون سرنشین توسط به این تیم به صورت کلاسیک تدوین شده به مراتب پیچیده‌تر از هواپیما بوده و همچنین با توجه به مصرف بالای سوخت و همچنین سر و صدای زیاد کاربرد بالگردها برای حمل مسافر مقرون به صرفه نیست.

کرمانشاهی درباره مشخصات بالگرد بدون سرنشین پروان، بیان کرد: طول کلی این بالگرد 2/1 متر و شعا روتور اصلی آن 74 سانتیمتر است ، ارتفاع پرواز بالگرد حدود 200 متر (یکهزار و 600 متر از سطح دریا) و شعاع عملیاتی آن حدود 15 کیلومتر (با سرعت 80 کیلومتر در ساعت) است.

وی اظهار داشت: جنس بالگرد از آلومینیوم و کامپوزیت و سوخت آن ترکیبی از الکل و روغن است.

وزن برخاست پروان 10 کیلوگرم و مداومت پروازی آن یک ساعت است.

سرطراح بالگرد بدون سرنشین پروان با اشاره به این که هدایت این پرنده در حال حاضر به صورت کنترل از راه دور صورت می‌گیرد به ایسنا گفت: پرواز بالگردهای بدون سرنشین به صورت کمک خلبان (در محدوده دید خلبان)، نیمه خودکار (دریافت فرامین از خلبان و اجرا توسط سیستم کنترل روی بالگرد ) و خودکار (تشخیص و اجرای خودکار فرامین توسط سیستم کنترل روی بالگرد بر اساس مسیر کلی داده شده از ایستگاه زمینی ) انجام می‌شود که در حال حاضر از روش اول استفاده می‌شود و در تلاشیم نمونه های نیمه خودکار و خودکار بالگرد را در آینده نزدیک بسازیم.

وی در پایان درباره قابلیت‌های و کاربردهای بالگرد بدون سرنشین «پروان» افزود: از بالگردهای بدون سرنشین می‌توان برای تصویربرداری (فیلمبرداری) هوایی و ارسال همزمان تصویر، کنترل سرعت وسایل نقلیه از طریق سنسورهای سرعت مثلا کنترل ترافیک بزرگراه‌ها، تصویربرداری از صحنه‌های تصادف بدون حضور کارشناسان پلیسی و بازگشایی سریع معابر، اطفای حریق و کنترل جنگل‌ها، بازدید از خطوط نفت و گاز و انتقال قدرت، دیده بانی دریایی، تصویربرداری از مسابقات ورزشی و ... استفاده کرد.

گفتنی است، مهندس فرناز کرمانشاهی، هوفر پورزند، محمد صادق ساجدی، محمد ساجد ساداتی، نوید گودرزی، مصطفی محققی و رضا محمدی زیازی اعضای گروه طراحی و ساخت بالگرد بدون سرنشین دانشکده هوافضای دانشگاه صنعتی امیرکبیر را تشکیل می‌دهند که با هدایت و راهنمایی دکتر مرتضوی فعالیت می‌کنند.

 

اولین بالگرد بدون سرنشین ایرانی در دفتر طراحی دانشگاه امیرکبیر تهران ساخته شد و با موفقیت آزمون را پشت سر گذاشت، این مطلب را پایگاه اطلاع رسانی روسی "گودُک" اطلاع داد.
این پرنده بدون سرنشین به وزن 10 کیلوگرم توان حمل 2 کیلوگرم بار را دارد. بالگرد می تواند هم در اهداف نظامی و هم غیر نظامی استفاده شود، از جمله می تواند به عکسبرداری و کنترل حرکت در خیابان ها پرداخته و نیز توسط مامورین آتش نشانی استفاده شود.
فعلاً مدت پرواز اولین بالگرد بدون سرنشین ایران محدود به1 ساعت است، اما گفته می شود که تا کنون ایران از چنین فناوریی برخوردار نبوده است.
هواپیماهای بدون سرنشین تولید ایران با شعاع عمل تا 1000 کیلومتر در ماه سپتامبر سال گذشته به ارتش ایران تحویل داده شده بودند.

اسناد جدیدی از مسلح ‌کردن نیروی هوایی عراق برای جلوگیری از شکست صدام در زمان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران افشا شد.
به گزارش سرویس «فرهنگ و حماسه» خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، بر اساس انتشار منتشر شده از شکل‌گیری نیروی هوایی عراق به ویژه در دوران صدام و فعالیت آن در جنگ علیه ایران، برای نخستین بار فاش شد که تجهیز نیروی هوایی عراق در سه سال منتهی به پایان جنگ تحمیلی علیه ایران و حمله گسترده این نیرو به تأسیسات نفتی، اقتصادی و نظامی ایران به ویژه در خلیج‌فارس و مرزهای جنوبی جنگ، با این هدف صورت گرفته است که از پیروزی نهایی ایران در جبهه‌های نبرد جلوگیری شود.
این اسناد فاش می‌سازد: با اشاره آمریکا و حمایت مالی عربستان و کویت، کمک‌های تسلیحاتی گسترده فرانسه و ارسال قطعات هواپیما از سوی آلمان، نیروی هوایی عراق در اواخر جنگ تحمیلی به یکی از نیروهای هوایی برتر دنیا تبدیل شده بود. این کمک‌ها که به آن‌ها باید کمک‌های آموزشی توسط شوروی سابق، اسپانیا، سوئیس و یوگسلاوی سابق را نیز اضافه کرد به نیروی هوایی عراق امکان داد با دسترسی به پایانه‌های نفتی ایران در خلیج‌فارس و حمله به تأسیسات صادرات نفت ایران، شریان اقتصادی ایران را مختل کند.
ارسال هواپیما‌های جنگنده و مدرن «میراژ» به عراق، این امکان را داد تا پالایشگاه‌های مهم ایران در قلب کشور و از جمله اصفهان و تهران را مورد حملات خود قرار دهد.
نیروی هوایی عراق که پرچمدار نفس ‌کشیدن ارتش عراق پس از انهدام وسیع نیروهای دریایی و زمینی آن در جبهه‌های نبرد با ایران بود، این اجازه را یافت که فارغ از نظارت‌های امنیتی صدام، گسترده و چاق گردد و موانع زمینی ایران را مورد حمله قرار دهد که نمونه‌های آن را می‌توان در بمباران وسیع نبردهای فاو مشاهده کرد.
کار کمک به نیروی هوایی صدام تا به اینجا پیش رفت که غرب را متقاعد ساخت خط تولید صنعت هواپیماسازی را برای تولید هواپیماهای «میراژ» از فرانسه به عراق منتقل کند.
این پروژه سری که «سعدون» نام گرفت به نیروی هوایی عراق اجازه داد هواپیماهای جنگنده «میراژ» را در داخل خاک خود مونتاژ و عملیاتی کند و کیسه گشاد برخی شیوخ هوس‌باز عرب به عنوان تأمین‌کننده اصلی منابع مالی این پروژه به شمار می‌رفت.
از سوی دیگر،آمریکا به فرانسه این اجازه را داد که با کپی موشک‌های پیشرفته آمریکایی، ساختار عملیاتی نیروی هوایی عراق را هرچه وحشتناک‌تر کند. شرکت «داسو برگه» فرانسه که مأمور انجام این پروژه با عراق بود به دلیل کمبود قطعات، دست نیاز به شرکت «دورنیر» آلمان دراز کرد و آلمانی‌ها با موافقت برای شرکت در این پروژه، یک گام دیگر برای کمک جنایات جدید صدام برداشتند.
آلمان که در مسلح کردن ارتش عراق به سلاح شیمیایی سابقه زشتی از خود به جا گذاشته بود این‌بار برای بمباران شهرها و منافع ایران دست‌های مملو از خون صدام را فشردند و صدام به لطف این حمایت‌ها توانست از مهلکه فشار ایرانی‌ها در پایان جنگ بگریزد. اما تاریخ از یاد نخواهد برد که آمریکا، فرانسه، آلمان، انگلیس، شوروی سابق، یوگسلاوی سابق و شیوخ فاسد عرب که چشم خود را بر کشتار مسلمین عرب در سرزمین‌های اشغالی بسته بودند از صدام در جنایاتی که بر علیه ملت‌های ایران و عراق انجام داده بود پیشروتر هستند.
دکتر الجنابی، محقق عراقی با تأیید این اسناد می‌گوید: ماشین جنگی صدام در نیروی هوایی این کشور به دلیل روحیه شکاک او به ارتش عراق و همچنین تجاوز به کویت که یکی از تأمین‌کنندگان اصلی سلاح و مهمات جنایات صدام به شمار می‌رفت در سال‌های پس از جنگ علیه ایران توسط غربی‌ها متوقف شد و سپس در سال‌های 1991 و 2003 میلادی، این جنگ‌افزارهای مدرن و پیشرفته در بمباران‌های سنگین و خرد‌کننده آمریکا و متحدانش از بین رفت.
نادر دریابان، پژوهشگر دفاع‌مقدس نیز در این زمینه می‌گوید: نیروی هوایی عراق در پایان جنگ تحمیلی تنها به این دلیل تجهیز شد که از سقوط رژیم جنایتکار صدام جلوگیری شود. آن‌ها به سلا‌ح‌های کشتار جمعی مجهز شدند تا ضریب حملات خود را چند برابر کنند و این اتحاد شوم درحالی به وقوع پیوست که ایران اسلامی به لطف وجود رهبری حضرت امام خمینی (ره) و جانفشانی مردم در مقابل استکبار جهانی و آلت دست آنان در منطقه، ایستاده بود.

اتکا به توان تکنولوژی فرانسه با چراغ سبز آمریکا رمز پایداری صدام در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی بود.
به گزارش سرویس «فرهنگ و حماسه» دکتر الجنابی، مورخ و محقق عراقی در این زمینه می‌گوید: آنچه به عنوان برتری هوایی عراق در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی بر علیه اهداف اقتصادی،نظامی و صنعتی ایران رخ داد،‌ ناشی از اتکاء صدام به تکنولوژی نظامی فرانسه بود که با چراغ سبز آمریکا صورت گرفت.
وی افزود: صدام به واسطه همین حمایت‌ها و با اتکا به نیروی هوایی دوباره بازسازی شده خود، ابتکار هوایی جنگ را در دست گرفت و اگرچه صددرصد پیروز میدان نبود اما توانست بر روی صادرات نفت ایران تاثیر بگذارد.
الجنابی، فرانسه را اصلی‌ترین کشور در جنایت‌های صدام چه در ایران و عراق دانست و افزود: آنچه فرانسه در حمایت از صدام به منطقه خلیج فارس و خاورمیانه تحمیل کرد خسارات جبران‌ناپذیری بود که آمریکا با اتکا بر آنها و گرفتن مستمسک‌های لازم، از صدام در سال‌های 1991 و 2003 میلادی به صورت دو جنگ خانمان‌برانداز بر منطقه تحمیل کرد.
وی ادامه داد: انتقال تکنولوژی پیشرفته برای ارتقای سطح کیفی و کمی نیروی هوایی عراق در هواپیماهای «میراژ» متمرکز شده بود و حلقه زنجیر توطئه آمریکا، فرانسه، کشورهای مرتجع عرب منطقه و صدام باعث افزایش برد هواپیماهای عراق تا عمق اهداف نظامی، صنعتی، نفتی و اقتصادی ایران شد به طوری که قدرت برتری هوایی به همراه موشک‌های فوق مدرن و افزایش آموزش‌های نظامی خلبانان عراق، این توان را به صدام داده بود که با فراهم آمدن بستر مناسب، جنگ را از مرحله حذف خود از صحنه عراق به فرسایش بکشاند و مانع حرکت جدی نیروهای زمینی ایران در جبهه‌های نبرد شود.
الجنابی ادامه داد: در جریان عملیات‌های والفجر 8 و کربلای5 ضربات سنگین نیروهای زمینی ایران آنقدر مهلک بود که ستون فقرات ارتش عراق که از ارتش‌های مهم منطقه بود، فرو ریخت. حتی تدابیر روسی و غربی که با ایجاد موانع آبی ـ خاکی همراه بود نیز نتوانست مانع پیشروی ایران شود به طوری که ایرانیان گلوگاه صدام و حامیان عرب و غرب و شرق او را در کنار دروازه‌های بصره به شدت فشردند که آثار آن اگرچه ملموس نیست اما برای کسانی که به وقایع ریز جنگ تحمیلی می‌پردازند آشکار است.
وی به عملیات کربلای پنج نیروهای ایران در سال 1365 اشاره کرد و افزود: صدام در این عملیات به شدت تحقیر شد. چکمه‌های سربازان ایران آنقدر بر گلوی صدام فشار آورد که عاجزانه به کشورهای عربی دست نیاز دراز کرد. کشورهایی که به جز سوریه و لیبی، از نظر مادی، تدارکاتی و سیاسی همواره پشتیبان صدام بودند.
این مورخ یادآور شد: در همین راستا، ترمیم‌های بلافاصله نیروی زمینی ارتش عراق و افزایش قدرت نیروی هوایی این کشور در دستور کار قرار گرفت به طوری که به عراق این امکان را داد در صحنه‌های نبرد هوایی با استفاده از فضای کشورهایی چون کویت،‌ عربستان، قطر و بحرین و با استفاده از هواپیماهای سوخت رسان به اهداف نفتی در جزایر خارک، سیری و لاوان و همچنین اهداف متحرک شناور نفتی در خلیج فارس نزدیک شوند.
این کشمکش‌های سنگین منجر به فعال شدن دیپلماسی عراق به رهبری طارق عزیز و دستور رونالد ریگان رئیس‌جمهور وقت آمریکا مبنی بر حمایت از صدام و ماموریت «دونالد رامسفلد» که بعدها وزیر دفاع آمریکا در زمان جنگ علیه عراق در سال 2003 میلادی شد،گردید.
به گفته الجنابی، کارخانه‌های «داسوبرگه‌» فرانسه با همین اشاره‌ها و در حالی که صدام به آنها بسیار بدهکار بود، با پول‌های کویت و عربستان دوباره خط تولید خود را فعال کردند و با اجرای کد محرمانه به نام‌های عربی، در تماس با ژنرال‌های ارشد عراق، طرح تجهیز نیروی هوایی این کشور را در مقابل ایران اجرا کردند. البته این طرح آنقدر جاه‌طلبانه بود که حتی صدام از آن وحشت کرد.
دکتر الجنابی در این زمینه به نقل قولی از صدام اشاره کرده و می‌گوید: صدام در مورد این طرح‌ گفته بود: من به نیروی هوایی عراق اطمینان ندارم. اگر این تجهیزات در یک کودتا علیه خود ما به کار گرفته شود چگونه آن را توجیه می‌کنید؟ اما مقامات بعثی و ژنرال‌ها او را قانع کردند تا روشن شدن وضعیت جنگ با ایران به پروپای افسران نیروی هوایی عراق در عملیات علیه ایران نپیچد.
به گفته وی، کار به آنجا رسیده بود که کارخانه‌جات داسوبرگه از تأمین برخی قطعا حتی در سه شیفت کاری عاجز مانده بودند و به همین دلیل کارخانه «دورنیر» هوایی آلمان نیز به این پروژه پیوست و تصمیم گرفته شد در صورت نیاز،خط مونتاژ هواپیمای جنگنده «میراژ» به عراق منتقل شود امری که با تجاوز صدام به کویت نیمه‌کاره رها شد.
الجنابی ادامه داد: آنان که بدون هیچ محدودیتی، این سلاح‌ها را در اختیار صدام قرار دادند حتی از به کارگیری سلاح‌های شیمیایی و کشتار جمعی توسط این هواپیماها علیه کردهای عراق هیچ سخنی به میان نیاوردند و اکنون پس از سقوط صدام است که مشخص می‌شود با استفاده از این برتری تکنولوژیکی چگونه ملت عراق نیز دچار سبعیت صدام شده‌اند.
به گفته الجنابی، برخی تکنسین‌های عراق که به همین منظور برای آموزش به خارج اعزام شده بودند در حال حاضر در برخی ارتش‌های کشورهای منطقه خاورمیانه خدمت می‌کنند که از جمله آنها می‌توان به کشور یمن اشاره کرد.
وی در پایان گفت: علی‌رغم برخی برتری‌های هوایی عراق در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی، این کشور باز هم از خلبانان ایرانی وحشت داشت بویژه هنگامی که ایران مسلح به هواپیماهای جنگنده F-14 با موشک «فونیکس» بود.

در نخستین روز از ایام الله دهه مبارک فجر ، 36 محصول الکترونیکی و مخابراتی با حضور وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در صنایع مخابرات "صا ایران" رونمایی شد.
به گزارش واحد مرکزی خبر ؛ رادیوهای نرم افزار باند پهن، HF، UHF و VHF دریایی و استقراری و رادیوهای با فرکانس بالا، کنسول فرماندهی و کنترل ICF ، انواع بی سیم های جدید HF ، VHF کوله ای و خودرویی، حمایلی دیجیتال نرم افزاری ، دیتا ترمینال ، ترمینال فیبر نوری FLTU ، آنتن بال کوسه ای ، سامانه های متحرک ارتباطی ، لیزری ، دیده بان ، انتقال تصویر ، تترا ، SDH و انواع آنتن های مخابرات از محصولات جدیدی است که امروز رونمایی و افتتاح شد.
وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در این مراسم با اشاره به اهمیت و جایگاه ویژه ای که شبکه های مخابراتی در امر فرماندهی و کنترل در نیروهای مسلح دارند ، گفت:پشتیبانی مؤثر از نیروهای مسلح با تأمین ابزارهای ارتباطی مطمئن و امن از راهبردهای اصلی وزارت دفاع به شمار می رود.
سردار وحیدی با بیان اینکه طیف وسیع و تنوع گسترده محصولات الکترونیک وزارت دفاع در سطح تاکتیکی و راهبردی نشاندهنده پیشرفت ایران در این عرصه هاست، گفت: طراحی و ساخت شبکه های امن و پایدار ، فرماندهی و کنترل جنگ الکترونیک و کنترل نظارت مرزی ، فرماندهی و کنترل دفاع ساحلی و دفاعی ، نمونه هایی از این توانمندی هاست.
وی با اشاره به رونمایی از 36 طرح الکترونیکی و مخابراتی صنایع دفاعی ایران گفت: صنایع مخابرات صاایران علاوه بر پشتیبانی نیروهای مسلح نقش بسیار قابل توجهی در توسعه شبکه های ارتباطی کشور داشته است، اجرای طرحهای متعدد در توسعه شبکه های سلولار در مناطق مختلف کشور در چارچوب اپراتور اول و دوم، طراحی و ساخت زیرساختهای شبکه های ارتباطی فیبر نوری از فعالیتهای چشمگیر این صنعت محسوب می شود.
سردار وحیدی افزود: صنایع الکترونیک وزارت دفاع با بهره گیری از دانش بومی انواع تجهیزات پیشرفته رمز کننده متناسب با سامانه های ارتباطی را طراحی و به کاربران در سطوح مختلف نیروهای مسلح ارائه کرده است.
وی گفت: در سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی مفتخریم که اعلام کنیم در بیشتر حوزه های فناوری پیچیده الکترونیکی ، اوپتیکی و مخابراتی به مرزهای خودکفایی رسیده ایم و این روند با شتاب هرچه تمام تر در فناوری حساستری مانند سامانه های فضایی که از ابزار بسیار پیچیده الکترونیکی استفاده می شود ، توسعه یافته است.
وزیر دفاع افزود: 14 بهمن - روز فناوری فضایی - بیش از 5 طرح مهم فضایی با حضور ریاست جمهوری اسلامی ایران رونمایی و افتتاح می شود.

سردار وحیدی در جمع خبرنگاران اعلام کرد:
ساخت سامانه فرماندهی دفاع ساحلی و هوایی در وزارت دفاع
خبرگزاری فارس: وزیر دفاع با بیان اینکه امروز در اکثر حوزه‌های فن‌آوری پیچیده الکترونیکی، اپتیکی و مخابراتی به مرزهای خودکفایی رسیده‌ایم، گفت: این روند با شتاب هرچه تمامتر در فن‌آوری حساس‌تری نظیر سامانه‌های فضایی توسعه یافته است.

عکس تزیینی است.

به گزارش خبرنگار دفاعی خبرگزاری فارس، سردار احمد وحیدی وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح صبح امروز دوشنبه در حاشیه افتتاح 36 پروژه الکترونیکی و مخابراتی وزارت دفاع که همزمان با آغاز دهه مبارک فجر و در شرکت صنایع مخابرات ایران برگزار شده بود در جمع خبرنگاران اظهار داشت: این پروژه‌ها مربوط به شبکه‌های ارتباطی مناطق عملیاتی و ارتباطی دوربرد، پروژه‌های هوایی، دریایی و زمینی است که موجب مقاوم شدن سیستم ارتباطی در مقابل جمینگ دشمن شده و این شبکه ارتباطی را در برای عمل در شرایط مختلف پایدار می‌سازد.
وحیدی با بیان اینکه امروز توانمندی‌های خوبی در عرصه مخابرات و الکترونیک در نیروهای مسلح بدست آورده‌ایم، گفت: امیدواریم با این دستاوردها بتوانیم قدرت ارتباطی امن و پایداری در شرایط مختلف ایجاد کنیم.
وی همچنین با اشاره به افتتاح پروژه‌های ماهواره‌ای که قرار است روز چهارشنبه توسط رئیس جمهور افتتاح شود، خاطرنشان کرد: ماهواره طلوع، مصباح 2، نوید علم و صنعت و نیز موتور ماهواره‌بر سیمرغ از جمله این پروژه‌ها خواهد بود.
وزیر دفاع همچنین با اشاره به اهمیت و جایگاه ویژه‌ای که شبکه‌های مخابراتی در امر فرماندهی و کنترل در نیروهای مسلح دارند، گفت:‌پشتیبانی موثر از نیروهای مسلح از طریق تامین ابزارهای ارتباطی مطمئن و امن از راهبردهای اصلی وزارت دفاع به شمار می‌رود.
وحیدی ادامه داد:‌ محققین و متخصصین صنایع الکترونیک و مخابرات وزارت دفاع به برکت پیروزی انقلاب اسلامی و با الهام از شعار راهبردی "ما می‌توانیم " دستاوردهای بزرگی را در این حوزه برای نیروهای مسلح و کشور به ارمغان آورده اند.
وی با بیان اینکه طیف وسیع و تنوع گسترده محصولات صنایع الکترونیک وزارت دفاع در سطح تاکتیکی و راهبردی نشان از پیشرفت در این زمینه می باشد، خاطرنشان کرد:‌ طراحی و ساخت شبکه‌های امن و پایدار، فرماندهی و کنترل جنگ الکترونیک، فرماندهی و کنترل نظارت مرزی، فرماندهی و کنترل دفاع ساحلی و هوایی نمونه‌هایی از این توانایی است.
وحیدی با اشاره به رونمایی و افتتاح 36 پروژه الکترونیکی و مخابراتی گفت:‌ صنایع مخابراتی صا ایران علاوه بر پشتیبانی از نیروهای مسلح نقش قابل توجهی در توسعه شبکه‌های ارتباطی کشور داشته است. اجرای پروژه‌های متعدد در توسعه شبکه‌های سلولار در مراسم مختلف کشور در چارچوب اپراتور اول و دوم، طراحی و ساخت پیش‌ساخت‌های شبکه‌های ارتباطی فیبر نوری از فعالیت‌های چشمگیر این صنعت محسوب می‌شود.
وزیر دفاع خاطرنشان کرد: صنایع الکترونیک وزارت دفاع با بهره‌گیری از دانش نوری انواع تجهیزات پیشرفته رمزکننده متوسط با سامانه‌های ارتباطی را طراحی و به کاربران در سطوح مختلف نیروهای مسلح ارائه کرده است.
وی اضافه کرد: در سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی مفتخریم که اعلام کنیم که در اکثر پروژه‌های فن‌آوری پیچیده الکترونیکی و اپتیکی و مخابراتی به مرزهای خودکفایی رسیده‌ایم و این روند با شتاب هرچه تمامتر در فن‌آوری حساس‌تری نظیر سامانه‌های فضایی که از ابزار بسیار پیچیده الکترونیکی استفاده می‌شود توسعه یافته است.
سردار وحیدی در پایان با اشاره به برخی تهدیدها علیه جمهوری اسلامی ایران این تهدیدات رسانه‌ای را عملیات روانی دشمن به منظور پوشش نقاط ضعف خود دانست و تاکید کرد: پاسخ جمهوری اسلامی ایران به هر تهدید بسیار شکننده و طوفانی خواهد بود.

سفیر نام ماهواره بر ساخت جمهوری اسلامی ایران است که ساخت آن از ده سال پیش یعنی حدود سال 1375 شروع شد.مرکز انجام این پروژه صنایع شهید همّت است که بخش مهمّی از پروژه موشکی کشو را یر عهده دارد.
این موشک درارای قسمت های مختلفی است که به آن ها پرداخته می شود.

این مین ساخت کشور چین می باشد و دارای یک لنگر(وزنه) می باشد که در یک منطقه داخل آب می ماند،لنگر مین یک سیم بکسل متغیر دارد که توسط آن به مین(گوی)متصل می باشد که تغییر آن برای عمقهای مختلف بکار می رود(از عمق 3متر تا50 متر)
خرج مین :
این مین دارای 20 کیلوگرم ماده منفجره تی . ان . تی می باشد.
ماسوره مین:
این مین دارای سه ماسوره می باشد که اصطلاحا به آنهاشاخک می گویند.ماسوره این مین ضربه ای می باشد و باید بر هر شاخک (ماسوره) فشاری معادل 10 تا 16 کیلوگرم وارد اید تا ماسوره عمل نماید.
ساختمان ماسوره:
ماسوره یا شاخک این مین تشکیل شده از یک شیشه اسید که روی آن یک روکش سربی و پلاستیکی قرار دارد و زیر شیشه یک پیل ولتا وجود دارد.
سیستم عملکرد ماسوره:هنگامی که واحد دریایی بهشاخک برخورد می نماید،روکش سربی و پلاستیکی خم می شودو در اثر این خم شدن شیشه اسید شکسته و اسید بر روی پیل می ریزد و در اثر غلظتی که اسید دارد در یک لحظه مقدار 2 تا 5/2 ولت برق تولید می کند و همین مقدار جریان الکتریسیته باعث انفجار چاشنی و در نتیجه مین می گردد.
این مین از دو قسمت اصلی تشکیل شده است:
1 – بدنه مین یا گوی( که بصورت مدور است)
2 – لنگر مین

صداخفه کن های امروزی در سه مدل تولید میشوند :

1. ساده
2. رفلکسی
3. شبکه ای

ساختار کلی صداخفه کن ها بسیار ساده و ابتدایی میباشد. در کل صدای حاصل از شلیک گلوله را میتوان معلول دو چیز دانست :

1- صدای بم انفجار باروت .
2- صدای سوت شکلی که از شکافته شدن هوا توسط مرمی بوجود می آید .

یک صداخفه کن به طور کلی از چند استوانه تو در تو تشکیل شده . هر کدام از این استوانه ها بر روی خود دارای تعداد زیادی سوراخهای ریز و درشت دارند و ما وقتی صداخفه کن را به لوله سلاح وصل میکنیم در واقع یک استوانه با دهها سوراخ و کانال تو در تو به لوله سلاح افزوده ایم .

گاز حاصل از انفجار باروت پس از خروج از لوله اصلی وارد فضای آزاد نمیشود ( در سلاح های معمولی دقیقا همین امر موجب شنیده شدن صدای شلیک میشود ) بلکه وارد صداخفه کن شده و در دهها سوراخی که ذکر کردیم اصطلاحا < گم > میشود . تنها مقدار کمی از گاز باروت مستقیما و بدون عبور از سوراخها و کانالهای درون صداخفه کن وارد فضای آزاد میشود که آنهم قابل چشم پوشی است . قسمت دوم مشکل ما یعنی صدای سوت شکل حاصل از شکافته شدن هوا توسط گلوله ( که معمولا سرعتی فراتر از سرعت صوت دارد ) نیز توسط صداخفه کن ها مرتفع میشود که این کار به شکل زیر صورت میگیرد :

قطر داخلی ترین لوله صداخفه کن که گلوله از آن عبور میکند بسیار نزدیک به کالیبر گلوله انتخاب میشود . نتیجه این کار افت تدریجی فشار گاز باروت در طول لوله صداخفه کن و کاهش انرژی جنبشی گلوله است . بدین ترتیب از سرعت و صدای سوت شکل گلوله کاسته شده می شود. آقای هیرام ماکسیم در ابتدای طراحی و ساخت این وسیله متوجه شد که با توجه به سرعت بسیار زیاد گازهای خروجی از لوله نمیتواند به یکباره عمل پایین آوردن سرعت مرمی و فشار گازهای خروجی را انجام بدهد . همینطور مطلبی که آقای ماکسیم دریافت این بود که میزان حجم این گازهای خروجی زیاد نمیباشد . سپس او توانست با انحراف مسیر خروج گاز و با هدایت آن درون حفره هایی از سرعت زیاد آن بکاهد و در نتیجه بخش بسیار زیادی از صدای حاصل از شلیک کاسته شود .

به دلیل پایین آمدن فشار گاز باروت در طول لوله صداخفه کن , سرعت مرمی نیز کاهش می یافت ( البته طول صداخفه کن بستگی بسیار زیادی به نوع فشنگ سلاح دارد ) . همینطور باید به این نکته توجه داشت که ساختمان هر صداخفه کنی متناسب با سلاح مورد نظر طراحی میشود . مثلا نمیتوان از صداخفه کن ویژه کلت 45 در تپانچه برتا استفاده کرد و یا از صداخفه کنی که برای m-16 طراحی شده است در سلاح g3 استفاده نمود .

اولین نمونه های آزمایشی صداخفه کن ها دارای طول و یا قطر بسیار زیادی بودند . طبعا این طول و یا قطر بسیار از قدرت تحرک تیرانداز می کاست . این مدلها در حقیقت لوله ای بود که چندین برش ساده در فواصل معینی از هم داخل آن قرار میگرفت . سپس با ساخت یک مغزی حلزونی شکل و قرار دادن آن در یک لوله میزان قابل توجهی از طول و قطر صداخفه کن را کاهش یافت . البته صداخفه کن های حلزونی به دلیل آنکه موجب انحراف مرمی میشوند دیگر مورد استفاده قرار نمیگیرند .

صداخفه کن ها معمولا 95 درصد صدای حاصل از شلیک گلوله را در خود خنثی میکنند . دقیقا همین مکانیزم در منبع اگزوز ماشین ها و ورودی کمپرسورها بکار برده میشود . این مکانیزم در ذهن آقای ماکسیم به ایده ای تبدیل شد که وی در سال 1930 از آن پرده برداری کرد , ایده سیستم تهویه مطبوع بی صدا برای ساختمانهای بزرگ .

در اوایل دهه 80میلادی، نیروی هوایی سوریه یک تیپ ازهلیکوپترهای غزال و یک وینگ از هلیوکوپترهای هیند را راه اندازی کرد. تیپ هلیکوپترهای اس آ 342 غزال فرانسوی شامل 4 اسکادران می شد؛ اسکادرانهای 976،977،988 و اسکادران دیگری به شماره احتمالی 989. وینگ هلیکوپترهای میل می25 هیند ساخت شوروی نیز شامل 3 اسکادران بود؛ اسکادرانهای 765،766 و 767. هر دو واحد در فرودگاه های مارج السلطان و الجدیده مستقر شده بودند اما تعدادی از هیندها را به صورت دائم به پایگاه هوایی سودا فرستاده بودند.
سوریه به تازگی شروع به بهره گیری از هلیکوپترهای جنگی کرده بود و 18 فروند غزال را -در برابر کبراهای اسرائیل- در سال 1977 از فرانسه تحویل گرفته بود. این هلیکوپترها در اسکادران هجومی 976 سازماندهی شدند. آنها در الجدیده مستقر شدند و به موشکهای آ ای12 ضدتانک مسلح بودند. بعدها، تعداد بیشتری غزال خریداری شد و سوریه قادر شد 3 اسکادران تشکیل دهد. یک اسکادران دیگر نیز برای کمک به پلیس تشکیل شده بود. همچنین فرانسه شروع به فروختن موشکهای ضدتانک هات به سوریه کرد. هات در اصل یک موشک فرانسوی-آلمانی بود که همآورد موشک آمریکایی تاو به حساب می آمد. هات موشک مافوق صوتی است که از یک لوله شلیک شده و توسط سیم هدایت می شود. در آن زمان، هات یکی از پیشرفته ترین موشکهای ضدتانک جهان محسوب می شد و ادعا شده بود که می تواند یک ورقه فولادی به قطر 700 میلیمتر را در زاویه صفر درجه سوراخ کند. هات در لوله های مخصوص پرتاب عرضه می شد و هر غزال می توانست بر روی بالچه های پشت کابینش 4 فروند موشک هات حمل کند.
اینکه سوریه از اواخر دهه 50 هیچ هلیکوپتر یا هواپیمایی از کشورهای غربی نخریده بود و حال به خریداری غزالهای فرانسوی روی آورده بود کاملا ناظران غربی را حیرت زده کرد.در حقیقت، این معامله حاصل کوششهای سعودی بود که مصمم بود کشورهای عرب را تا حد ممکن به سوی اردوگاه غرب سوق دهد، علاوه بر اینکه، شوروی خود را در تغذیه هیندهای مورد نیاز سوری ها را ناتوان نشان داده بود. شوروی به تمام هیندهایش نیاز داشت تا آنها را در آلمان شرقی مستقر کند. با این وجود، هنگامی که فرانسه ارسال غزالها را به سوریه آغازکرد، شوروی به تکاپو افتاد و در بهار 1981 اولین اسکادران هیند را به سوریه فرستاد. اولین محموله شامل 4فروند هیند بود که بعد تا 12 فروند افزایش یافت. هیندهای سوریه از نوع میل می25 بودند. میل می25، نمونه ضعیفتر میل می24 بود که شوروی برای متحدان دست دومش می ساخت. سلاح اصلی این هلیکوپتر موشک 9ام17 اسکورپیون -از خانواده آتی2- بود. این موشک نسبتا قدیمی اما ساده بود و به صورت بیسیم هدایت می شد. هر فروند هیند می توانست 4 فروند از آنها را در زیر بالچه های خود حمل کند. آتی2 دارای چند نمونه بود که نمونه بی آن به سوریه ارسال شد. این نمونه 3500 متر برد داشت و ادعا شده بود که می تواند در یک ورقه فولاد به قطر 500 میلیمتر در زاویه صفر درجه نفوذکند. خلبانان عرب هیند عموما ادعا می کردند که این موشکها بلااستفاده هستند چرا که در درجه نخست قابل اعتماد نبودند. به علاوه، هیند به یک قبضه مسلسل یاک بی 12.7 مسلح شده بود که در برجکی در زیر دماغه هلیکوپتر جای گرفته بود و همچنین راکت اندازهای یوبی32-57 نیز بر روی هلیکوپتر قابل نصب بودند.
پس از بررسی دقیق تجربیات عراق در استفاده از هیندهایش، سوریه به سرعت استفاده از آتی2 ها را کنارگذاشت و تنها به استفاده از مسلسل و راکت اندازها و بمبهای هیندها بسنده کرد. به خاطر چند دلیل که به هم مربوط نبودند غزالها و هیندها تا بهار 82 به صورت کامل وارد خدمت نشدند. در حقیقت، هیندهای سوریه در هیچ عملیات رزمی در طی نبرد با اسرائیل در آن سال دیده نشدند.
در نتیجه، اگرچه گزارشهای مخالفی –خصوصا از طرف روسها و اکراینی ها- وجوددارد اما همچنین در گزارشهای غربی هیچ اثری از پروازهای جنگی هیندهای سوری در درگیریهای سال 82 وجود ندارد. هنگامی که درگیرهای شروع شدند غزالها به تنهایی جنگیدند.
تاکتیکهای شکارچی-قاتل
در ابتدای سال 82، سوریها منتظر نوع جدیدی از عملیات اسرائیل در جنوب لبنان بودند. فرماندهان آنها محاسبه کرده بودند که نیروهای نظامی اسرائیل دست به عملیاتی شبیه به آنچه در سال 78 انجام داده بودند بزنند. در آن سال اسرائیل در حدود 40 کیلومتر -تا رودخانه لیتانی- در خاک لبنان پیشروی کرد تا به جستجوی مبارزان فلسطینی بپردازد. به هرحال، آنها می دانستند که اگر اسرائیل نخواهد که در رودخانه لیتانی متوقف شود یک رویارویی با اسرائیل گریز ناپذیرخواهد بود. هنوز اما، با توجه به استقرار بیشترین واحدهای مهم نیروی زمینی سوریه در جولان یا دمشق و نگهداری پرهزینه نیروهای قابل اعتنایی در داخل لبنان از سال 76 به بعد، دمشق توان مالی و فضای کافی برای ایجاد یک جبهه قوی در عرض لبنان نداشت. در حقیقت، در ابتدای ژوئن 82 بیشتر واحدهای سوریه در لبنان در مرکز لبنان -مابین بیروت و زهله- مستقرشده بودند و بیشتر مواضع دفاعی در نقاط مورد علاقه سوریه مانند شاهراه بیروت-دمشق و مخصوصا در اطراف روستای سلطان یعقوب در تنتا متمرکز شده بودند.
با مطالعه عوارض زمینی، جاده ها، روستاهای جنوب لبنان و مسیرهای احتمالی -که اسرائیل می توانست از آنها استفاده کند- سوریه تاکتیکهای ساده اما بسیار موثری را توسعه داد. این تاکتیک، یک همکاری نزدیک بین غزالهای نیروی هوایی و تیمهای شکارچی-قاتل نیروی زمینی سوریه بود. هدف این بود که با کمین، نیروهای مکانیزه اسرائیل توسط نیروی زمینی -ترجیحا از فاصله کوتاه و در مناطق شهری- زمینگیرشود و سپس آنها را توسط هلیکوپترهایی که از میان تپه ها هجوم می آورند نابود کنند.

تیمهای ضدتانک نیروی زمینی سوریه به همراه سلاح اصلی خود یعنی راکت انداز آرپی جی7
در ابتدای ژوئن82، نیروی زمینی سوریه گردان کماندویی 20 -که مجموعا 50 تیم شکارچی-قاتل در اختیار داشت- در جنوب و غرب بیروت و حومه شرقی و جنوبی حومه شهر در اختیار داشت. هر تیم شامل 4 تا 6 سرباز می شد. این تیمها به بهترین سلاح های ضدتانک بلوک غرب و شرق -مانند راکت اندازهای آرپی جی7 ، آرپی جی18، موشکهای ضدتانک آتی4 و موشک میلان- مسلح بودند. معمولا در هر تیم 2 نفر تیرانداز و 2 نفر کمک تیرانداز وجود داشت. هر تیم 6 نفره دارای 2 عضو اضافی بودند که به موشکهای شانه پرتاب سام7 مسلح بودند. نیروهای ضدتانک سوریه از قدیمی ترین و با تجربه ترین سربازان نیروی زمینی سوریه بودند و توانایی ها و عزم خود برای نبرد را نشان داده بودند. آنها بعدتر توسط اسرائیل به عنوان حرفه ای ترین سربازان طرف مقابل توصیف شدند. آنها ترجیح می دادند که در خیابانهای باریک شهرها و روستاهای لبنان به شکار تانکهای دشمن بروند.
نیروهای اصلی متعارف سوریه در لبنان لشکرهای دهم و سوم زرهی بودند. لشکر دهم زرهی در جنوب شاهراه بیروت-دمشق و داخل بیروت مستقر بود. این لشکر شامل تیپهای 76 و 91 زرهی -مسلح به تانکهای تی62 و زرهپوشهای بی پی ام1- و تیپ 85 مکانیزه -مسلح به تانکهای تی55 و زرهپوشهای بی تی آر60- بود. به علاوه گردان 20کماندویی در اختیار این لشکر بود. لشکر سوم زرهی شامل تیپ 58 و تیپ 62 مکانیزه به علاوه 2 تیپ زرهی مسلح به تانکهای تی62 بود. این لشکر یک گردان کماندویی اضافی را در اختیار داشت و از جاده بیروت-دمشق به علاوه 3 سایت موشک ضدهوایی بهمراه 19 سایت -که بیشتر در نواحیه زهله در طول مرز سوریه قرارداشتند- دفاع می کرد.
نبرد 3 روزه: روز اول، 8 ژوئن
جنگ در حقیقت قبلا در روز اول ژوئن با حملات هوایی اسرائیل به پایگاه ها و انبارهای مهمات سازمان آزادیبخش فلسطین شروع شده بود. به هرحال، اسرائیل حرکت خود به داخل لبنان را در حدود ساعت 11:00 روز ششم ژوئن آغاز کرد.
برای نیروهای سوری جنگ دو روز بعد، در حوالی جزین -در مرکز لبنان- آغاز شد. در آنجا نیروهای اسرائیلی تحت فرمان سرتیپ دانی واردی وظیفه داشتند تا جزین را گرفته و در طول ساحل شرقی دریاچه قارون به سمت شمال -و شاهراه بیروت-دمشق- فشار آورده و به مواضع تیپ76 زرهی سوریه حمله کنند.
مواضع سوریها به خوبی برپانشده بودند. بیشتر واحدها در بعد از ظهر روز ششم ژوئن در جنوب دره بقاع به خدمت گرفته شدند و زمانی به آنجا رسیدند که تانکهای اسرائیل از مرز به سمت شمال جاری شده بودند. 2 تیپ زرهی از لشکر دهم زرهی دستورگرفتند تا در جنوب دریاچه قارون موضع گیری کنند و کوشش کنند تا اسرائیلی ها را از رسیدن به موقعیت استراتژیک زهله بازدارند.
درحالیکه نیروهای سرتیپ واردی به تیپ76 زرهی حمله کردند در پشت او نیروهای سرتیپ مناخیم عینان در طول جاده های باریک از جنوب به جنوب غربی حرکت می کردند و از جزین گذشتند تا به بیت اندین در کوه های شوف برسند. با اختلالهایی که از موانع ترافیکی و کمبود ساخت ناشی شدند، عینان سختی های زیادی را در سازمان دادن به حرکت نیروهایش تجربه کرد و حال با مشکلات در حال افزایشی روبرو بود. کمی پس از ساعت 00 :14 دو ستون جلودار واحدهایش که در دو جاده موازی حرکت می کردند در اثر اشتباه در شناسایی یکدیگر به سوی هم آتش گشودند. نتایج این درگیری ناشناخته ماندند اما عینان حداقل 1 ساعت وقت را برای حل این اغتشاش از دست داد.
در حدود ساعت 15:30 که نیروهای 162 حرکت خود را از سرگرفتند، ناگهان تعدادی از وسایل نقلیه آن به سختی آسیب دیدند. 4 فروند غزال اسکادران 977 -درحالیکه بین تپه ها و درختان پرواز می کردند- به ستونهای عینان نزدیک شدند و قبل ازاینکه حضورشان توسط اسرائیلی ها کشف شود موشکهای هات خود را به سمت تانکها شلیک کردند. تعداد نامعلومی از تانکها و نفربرهای زرهی اسرائیل در اثر این حمله از بین رفتند اما اسرائیل متعاقبا گزارش کرد که تنها تلفات سبکی -4 مجروح-به نیروهایش واردشده است. در حدود 1 ساعت بعد، نیروهای واردی نیز تحت حمله جنگنده-بمب افکنهای سوری قرارگرفتند. خلبانهای سوری گزارش کردند:" چند تانک را در آتش رهاکردیم."


پیشروی در طول جاده های باریک -همانطور که درعکس دیده می شود- به صورت ستونی باعث شد تا طلایه داران اسرائیل اهداف آسانی برای کمین سوریها و فلسطینی ها شوند. سوریها کمینهایشان را با هماهنگی کماندوها و هلیکوپترهایشان انجام دادند و ظاهرا به موفقیتهای قابل ملاحظه ای رسیدند.
در حقیقت نیروهای عینان تنها توسط دومین واحد هلیکوپترهای سوریه که در آن روز با دشمن تصادم پیداکردند مورد حمله قرارگرفتند. اولین واحد قبلا در ساعت 14 در لبنان فعال شد. آنها به صورت پنهانی در ارتفاع پایین و در طول دره های شمال غربی کوهستان حرمون -جبل الشیخ حرکت می کردند و سپس به ستونهای تحت فرمان سرتیپ یوسی پلد حمله می کردند. این نیروها شامل دو تیپ چترباز و پیاده بودند که برای عملیات ضدتانک در نظر گرفته شده بودند و وظیفه داشتند تا در طول مرز سوریه و لبنان حرکت کرده تا به شاهراه بیروت-دمشق برسند تا مواضع سوریه در دره بقاع را محاصره کنند. هلیکوپترهای سوری حملات خود را هنگامی که اسرائیلی ها توسط عناصری از تیپ 91 زرهی -در جاده ایی که از حسیبیه به سمت رشایا می رفت- متوقف شدند آغاز کردند اما نتیجه این حمله نامعلوم است.
آخرین حمله غزالها در آن روز، در حدود 17:30 توسط 2 جفت غزال انجام شد که یک حمله گازانبری را بر علیه واحدهای اسرائیل بر روی جاده ای که از شعبا به رشایا و از بیروت به عین دارا می رفت انجام دادند. نتیجه این حمله نیز نامعوم باقی مانده است اما عموما در اسرائیل هیچ تلفاتی را تایید نمی کنند.