هفته دوم آبان 88 - تازه ترین خبرهای نظامی ایران و سایر نقاط جهان

توسط : سهیل تاریخ : چهارشنبه 88/7/29

آغاز عصر فضا را می‌توان به نوعی محصول پیشرفت بشر در طراحی و تولید موتورهای سوخت مایع دانست. اولین پرتابگرهای شوروی و آمریکا همه از موتورهای سوخت مایع استفاده می‌کردند. این نوع موتورها از فناوری طراحی و ساخت بسیار بالایی برخوردار بودند. آنها معمولاً از دو جزء تفکیک‌شده اکسیدکننده و احیاشونده مایع، به عنوان پیشران استفاده می‌کنند. امروزه موتورهای سوخت جامد تا حد زیادی جای موتورهای سوخت مایع را گرفته‌اند.

موتور پیشران مایع، موتوری است که عمل احتراق شیمیایی در آن با استفاده از یک یا چند ماده اکسیدکننده و احیاشونده مایع، انجام می‌پذیرد. مجموعه این احیاشونده (سوخت) و اکسیدکننده، در اصطلاح پیشران نامیده می‌شوند. این پیشران به صورت تفکیک‌شده، در مخازنی در موشک پرتابگر ذخیره و نگهداری می‌شود و هنگام روشن شدن راکت، به محفظه احتراق تزریق شده و باعث ایجاد احتراق و تولید نیروی رانش می‌شود [1]. کنستانتین تسیلکوفسکی روسی، پدر علوم راکتی، اولین کسی بود که اصول راکت‌های پیشران مایع را در کتاب خود تحت عنوان تحقیق و بررسی پیرامون فضای بین‌سیاره‌ای با استفاده از وسایل عکس‌العملی، در سال 1896، مطرح کرد.
سال‌ها بعد و بر پایه همین تئوری‌ها برای اولین بار رابرت گودارد آمریکایی در 16 مارس 1926، یک راکت سوخت مایع را آزمایش کرد که توانست طی 5/2 ثانیه پرواز، حدود 40 پا از زمین بلند شود [2،3]. موشک وی2 ارتش آلمان (تصویر2) در جنگ جهانی دوم اولین نمونه عملیاتی و کاربردی یک راکت پیشران مایع به عنوان موتور یک موشک بود. سوخت این راکت ساده، الکل و ماده اکسیدکننده آن، اکسیژن مایع بود [4].

صویر 1- اولین موتور راکتی پیشران مایع جهان که در سال 1926 توسط رابرت گودارد ساخته شد.

آغاز عصر فضا را می‌توان ثمره پیشرفت بشر در طراحی و ساخت راکت‌های سوخت مایع دانست. اولین پرتابگرهای قدرتمند تاریخ مانند ساترن-5 آمریکایی و انرگیای روسی با سامانه راکتی پیشران مایع کار می‌کردند. در این سامانه‌ها معمولاً از کروسین یا هیدروژن به عنوان سوخت و از اکسیژن مایع به عنوان اکسیدکننده استفاده می‌شد. موتور‌های سوخت مایع در دهه‌های 60، 70 و 80 پیشرفت بسیار زیادی کردند و نوع پیشران آنها دچار تغییر و تحولات عمده‌ای شد. اما امروزه با پیشرفت فناوری، موتورهای پیشران جامد توانسته‌اند به دلیل مزایای نسبتاً زیادی که دارند، تا حد زیادی جای موتورهای پیشران مایع را در صنایع فضایی بگیرند.

تصویر 2- برشی از بدنه موشک وی2 که موتور راکتی پیشران مایع آن را نشان می‌دهد.

اجزا و نحوه عملکرد

موتورهای پیشران مایع از 5 بخش اصلی تشکیل شده‌اند که عبارتند از:

مخازن سوخت و اکسیدکننده

مخازنی هستند تعبیه شده در خارج از موتور که پیشران‌های مایع در داخل آنها نگهداری می‌شوند. در واقع این مخازن را بیشتر می‌توان جزئی از موشک پرتابگر به حساب آورد تا خود موتور پیشران مایع. از آنجایی که معمولاً پیشران‌ها فشار بسیار بالا و دمای خیلی پایینی دارند، و از طرفی وزن این مخازن لازم است تا حتی‌الامکان کمتر باشد، طراحی آنها بسیار مشکل و با ملاحظات فراوانی همراه است. معمولاً یک نوع گاز که با مایع سوخت یا اکسیدکننده به هیچ‌وجه واکنش نمی‌دهد، با فشار بالا به داخل این مخازن تزریق می‌شود تا نوعی فشار پشت‌دستی را برای هدایت هرچه بیشتر پیشران‌ها پدید آورد.

توربوپمپ

این زیرسامانه پیشران‌های مایع را از مخازن مکیده و با فشار و دبی مناسب به سمت محفظه احتراق هدایت می‌کند. به تعبیری می‌توان توربوپمپ را قلب یک موتور پیشران مایع دانست. برای هر یک از اکسیدکننده و سوخت، توربوپمپ‌های جداگانه‌ای به کار می‌رود. انرژی توربوپمپ‌ها معمولاً از یک مولد گاز و توربین تامین می‌شود. بخشی از سوخت و اکسیدکننده درمسیر محفظه احتراق وارد این مولد گاز می‌شوند و با پس از واکنش گازهایی را حاصل می‌کنند که باعث کار توربین و به تبع آن توربوپمپ‌ها می‌شود. البته لازم به ذکر است در برخی از موتورهای پیشران مایع کوچک‌تر (که البته در صنعت فضایی کاربرد ندارند)، پیشران‌ها با همان فشار پشت‌دستی مخازن به داخل محفظه احتراق تزریق می‌شوند و نیازی به توربوپمپ نیست [1]. در موتورهای پیشران مایع که در مراحل بالایی پرتابگرها استفاده می‌شوند و همچنین در موتورهای پیشران مایع فضایی، که در ماهواره‌ها و فضاپیماها برای کنترل و تغییر مسیر استفاده می‌شوند، نیز به دلیل فشار کمتر محفظه احتراق، در بسیاری موارد توربو‌پمپ وجود نداشته و سامانه با فشار پشت‌دستی محفظه‌های پیشران کار می‌کند. به لحاظ مهندسی اگر فشار محفظه احتراق کمتر از 30 بار باشد، استفاده از توربوپمپ توجیهی ندارد.

تزریقگر (تصاویر 3 و 4)

تزریقگرها در ورودی محفظه احتراق قرار می‌گیرند و وظیفه دارند تا پیشران‌های مایع (سوخت و اکسیدکننده)‌ را به صورت ذراتی بسیار کوچک با زاویه، سرعت و قطر کاملاً معین به داخل محفظه احتراق بپاشند. تزریقگرها انواع مختلفی دارند و یکی از پیچیده‌ترین و حساس‌ترین قسمت‌های یک موتور پیشران مایع هستند.

تصویر 3- صفحه تزریقگر راکت آجنا

تصویر 4- نقاط سبز و قرمز نمایی از تزریقگرها را نمایش می‌دهند.

محفظه احتراق (تصویر 5)

محفظه احتراق محلی است که در آن سوخت و اکسیدکننده پس از عبور از تزریقگر با یکدیگر مخلوط شده و طی یک واکنش شیمیایی مشتعل می‌شوند. محفظه‌های احتراق موتورهای پیشران مایع دما و فشارهای بسیار بالایی را تحمل می‌کنند. محفظه‌های احتراق پیشرفته امروزی تا فشار 400 بار را هم تحمل می‌کنند [1]. در حالی که در دهه 50 و 60 حداکثر این مقدار حدود 110 بار بود [4]. فشار محفظه احتراق، پایه‌ای‌ترین عامل در طراحی و تعیین ویژگی‌های سایر قسمت‌های یک موتور پیشران مایع است.

نازل (تصویر5)

بخش انتهایی موتور پیشران مایع است که گازهای بسیار داغ و پر سرعتی که از محفظه احتراق خارج می‌شوند را به فضای بیرون هدایت می‌کند. انتقال مومنتوم این گازهای داغ خروجی بخشی از نیروی رانش راکت را ایجاد می‌کند. نازل نیز به لحاظ طراحی و فناوری ساخت یکی از قسمت‌های بسیار پیچیده موتور پیشران مایع محسوب می‌شود.

تصویر شماره 6، نمایی از نحوه ارتباط این پنج بخش را نشان می‌دهد. باید توجه داشت که ده‌ها زیرسامانه دیگر در کنار این پنج بخش وجود دارند که ارتباط بین بخش‌ها و همچنین کنترل کل سامانه را بر عهده دارند. برخی از این زیرسامانه‌ها عبارتند از: لوله‌کشی‌ها، تامین‌کننده فشار پشت‌دستی مخازن، تخلیه‌کننده پسماند پیشران، آتشزنه، روغن‌کاری‌کننده (برای توربو پمپ)، تامین‌کننده توان برای توربوپمپ، خنک‌کننده‌ها، پایدارکننده‌ها، تثبیت‌گرها، کنترل‌کننده سرعت و جهت بردار رانش، کنترل سامانه و غیره [5].

تصویر 5- محفظه احتراق (بخش کروی‌) و نازل (بخش کشیده) یک راکت پیشران مایع

عملکرد هر یک از اجزای یک موتور پیشران مایع، تاثیرات بسیار زیاد و پیش‌بینی‌نشده‌ای بر سایر قسمت‌ها دارد و همچنین عملکرد کلی سامانه، تاثیرات ویژه‌ای را بر هر یک زیرسامانه‌ها دارد. لذا طراحی و ساخت یک راکت سوخت مایع جدید نیازمند تعداد بسیار زیادی آزمایش و داده‌برداری است که موتور پیشران مایع را به یکی از پیچیده‌ترین مصنوعات ساخت بشر تبدیل کرده است.

ویر 6- نحوه ارتباط بخش‌های یک موتور راکتی پیشران مایع

انواع موتور‌های پیشران مایع

موتورهای پیشران مایع را مانند هر سامانه مهندسی دیگر، می‌توان بر اساس معیارهای مختلفی دسته‌بندی کرد. معیارهای از قبیل: نوع پیشران، نسل، مرحله مورد استفاده در پرتابگر، مقدار نیروی رانش و غیره. اما پایه‌ای‌ترین و دقیق‌ترین دسته‌بندی به لحاظ طراحی- مهندسی، تقسیم این موتور‌ها به دو دسته سیکل باز و سیکل بسته است. همان‌گونه که پیشتر ذکر شد، توربوپمپ‌ها انرژی خود را از یک مجموعه مولد گاز و توربین دریافت می‌کنند. اساس این نوع تقسیم‌بندی، نحوه استقرار این مولد گاز و توربین در سامانه است:

موتور‌های پیشران مایع سیکل باز

در این نوع موتور‌ها مولد گاز بخش کوچکی از سوخت و اکسیدکننده را دریافت کرده، توربین را به گردش واداشته و در نهایت محصولات احتراق آن از یک نازل کوچک فرعی خارج می‌شوند.

موتور‌های پیشران مایع سیکل بسته

در این نوع موتور، بخش بزرگی از سوخت یا اکسیدکننده وارد مولد گاز شده و توربین را به حرکت در می‌آورند. سپس گازهای خروجی از توربین که هنوز دارای مقدار زیادی سوخت یا اکسیدکننده هستند، از یک مسیر خاص وارد محفظه احتراق اصلی راکت می‌شوند.

اصولاً سامانه‌های سیکل بسته بازده بیشتری دارند و موتور‌های پیشران مایع پیشرفته‌تر از این نوع استفاده می‌کنند.

مزایا و معایب موتور‌های پیشران مایع در مقایسه با موتور‌های پیشران جامد

پایه‌ای‌ترین تفاوت به لحاظ طراحی- مهندسی بین موتورهای پیشران مایع و جامد در این است که در موتور‌های پیشران مایع، نیروی رانش کمتر اما در مدت زمان بیشتر تولید می‌شود. اما در موتورهای پیشران جامد، نیروی پیشران بیشتری در مدت زمان کمتری تولید می‌شود. به همین دلیل است که در بسیاری از پرتابگرهای معروف (به‌ویژه در غرب)، معمولاً موتور‌های پیشران جامد به صورت بوسترهایی هستند که در مرحله اول پرتاب به کمک پرواز پرتابگر می‌آیند. در این پرتابگرها موتور اصلی در واقع موتور پیشران مایعی است که بعد از بوسترها به صورت کامل و با تمام توان روشن می‌شود و پرتابگر را در طول مسیر خود می‌راند. سامانه پرتاب شاتل فضایی نمونه‌ای از این مورد است.

یکی از مزایای اصلی موتورهای پیشران مایع نسبت به پیشران جامد، قابلیت کنترل به نسبت راحت نیروی رانش در آنهاست. به بیان دیگر، در موتور‌های پیشران مایع، نیروی رانش را می‌توان با تغییر نسبت اختلاط اجزای پیشران، تقریباً مشابه تغییر سرعت با استفاده از پدال گاز در اتومبیل، کنترل کرد؛ امری که در موتور‌های اولیه پیشران جامد امکان‌پذیر نبود. البته در سال‌های اخیر با پیشرفت فناوری کنترل نیروی رانش در موتور‌های پیشران جامد، این ویژگی موتور‌های پیشران مایع قدری کم‌رنگ شده است.

یکی دیگر از مزایای موتور‌های پیشران مایع، فناوری به نسبت قابل اعتماد آنهاست. این بدین معنا نیست که سامانه آنها از پیچیدگی و حساسیت کمتری نسبت به موتور‌های پیشران جامد برخوردار است. این مزیت را فقط به دلیل قدیمی‌تر بودن و آزمایش پس‌داده‌تر بودن انواع شناخته‌شده آنها می‌توان به موتور‌های پیشران مایع نسبت داد. همان‌گونه که اشاره شد، موتور‌های پیشران مایع با آغاز عصر فضا به کار گرفته شدند و تا سال‌های متمادی، بیشتر پرتابگرها از این نوع پیشران استفاده می‌کردند. امروزه، این ویژگی موتور‌های پیشران مایع نیز دیگر منحصر به‌فرد محسوب نمی‌شود.

عیب بزرگ موتور‌های پیشران مایع، بازرسی، نگهداری و عملیات آماده‌سازی بسیار مشکل آنهاست که هزینه‌های آنها را بالا می‌برد. همچنین پیچیده‌تر بودن زیرسامانه‌های این نوع موتور باعث افزایش هزینه و قیمت آنها می‌شود. از این رو، دنیای صنعت فضایی در طی چند دهه اخیر بیشتر به سمت موتور‌های پیشران جامد روی آورده است که عموماً کم‌هزینه‌تر و دارای عملیاتی بسیار ساده‌‌تر هستند.

مثالی از نحوه عملکرد یک موتور پیشران مایع

موتور سوخت مایع آردی- 107، یکی از اولین موتورهای موشکی اتحاد جماهیر شوروی است که کار طراحی آن از سال‌های اولیه دهه 50 میلادی شروع شد و در سال 1957، به صورت کاملاً عملیاتی درآمد [2]. این شاهکار مهندسان صنعت هوافضای شوروی از نوع سیکل باز و دارای قابلیت ‌اطمینان و کارآیی بسیار بالایی بود، به طوری که انواعی از آن تا اوایل دهه 90 نیز در پرتابگرهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گرفت. این موتور پیشران مایع، دارای چهار مجموعه مستقل محفظه احتراق و نازل اصلی و همچنین دو مجموعه محفظه و نازل فرعی (جهت کنترل وضعیت موشک) بود که هر شش مورد از یک توربوپمپ تغذیه می‌شدند.

نوع بهینه‌سازی شده این موتور، آردی- 108 نام داشت. این موتور دو مجموعه نازل و محفظه احتراق فرعی از نوع اولیه خود بیشتر داشت که البته آنها هم از یک توربوپمپ واحد تغذیه می‌شدند. این نوع بهینه‌سازی شده معمولاً در مرحله دوم پرتابگرها استفاده می‌شد، لذا نازل‌های آن به لحاظ ابعاد و اندازه قدری از آردی- 107 بزرگ‌تر بود. به واقع می‌توان گفت عصر فضا با ساخت این خانواده موتور آغاز شد. نقشه ساده‌ شده این موتور در تصویر شماره 7 آمده است.

تصویر 7- نمای موتور پیشران مایع و سیکل باز آردی- 107

با توجه به تصویر 7، مراحل و نحوه کار موتور، در ادامه ارائه می‌شود:

1- با صدور سیگنال روشن شدن، شیر شماره 1 باز می‌شود و گاز هلیوم تحت فشار پس از عبور از رگلاتورهایR2 و R3 به مخازن سوخت و اکسیدکننده وارد می‌شود و با ایجاد فشار پشت‌دستی بالا، مایعات پیشران را به سمت توربوپمپ‌ها روانه می‌کند.

2- شیرهای دیافراگمی 3 و 4 باز شده و سوخت و اکسیدکننده به پمپ‌ها وارد می‌شوند.

3- مولد گاز پیشران جامد، توربین را راه می‌اندازد و بدین‌وسیله پمپ‌ها شروع به کار می‌کنند.

4- شیرهای 5، 6، 7 و 8 باز می‌شوند.

5- قسمتی از سوخت و اکسیدکننده به طرف محفظه احتراق رفته و آتش‌زنه محفظه احتراق عمل می‌کند. همزمان قسمتی از آن پس از عبور از شیرهای 7 و 8 و تثبیت‌کنندهRf و پایدارکننده Sgg وارد مولد گاز می‌شود.

6- پس از مدت بسیار اندکی و با تمام شدن خرج جامد مولد گاز سوخت جامد، محصولات احتراق مولد گاز که حالا فعالیت خود را آغاز کرده است، توربین را به حرکت در می‌آورند. در این مرحله مولد گاز سوخت جامد از دور خارج شده است.

7- به طور همزمان، شیرهای 13 و 14 باز شده و مولد گاز کوچکی (غیر از مولد گاز اصلی که توربین را پشتیبانی می‌کند)، محصولات احتراق غنی از سوخت پرفشار خود را جهت تامین فشار پشت‌دستی و همچنین حرارت دادن به سوخت، به مخزن سوخت می‌فرستد. در محصولات احتراقی که به پشت‌دست مخزن اکسیدکننده وارد می‌شوند، باید مقادیر بسیار بسیار اندک و بی‌اثری از اکسیدکننده وجود داشته باشد. از این رو، در اصطلاح طراحی به آن غنی از سوخت گفته می‌شود.

8- به منظور بالا بردن دمای اکسیدکننده، قبل از رسیدن به محفظه احتراق، اکسیدکننده از طریق شیر 11 وارد یک مبدل حرارتی که در مسیر گازهای خروجی توربین قرار دارد می‌شود، حرارت گرفته و مجدداً به مخزن باز می‌گردد. گازهای خروجی توربین از طریق اگزوز خارج می‌شوند.

9- پایدارکننده‌هایScc وSgg برای پایدارسازی جریان‌های سوخت و اکسیدکننده قبل از ورود به محفظه احتراق و مولد گاز به کار می‌روند. پایدارکنند‌ه‌ها معمولاً فقط در مسیرهایی تعبیه می‌شوند که دبی جرمی کمتری از آنها عبور می‌کند.

10- تثبیت‌کننده جریان Rf که قبل از مولد گاز توربین قرار دارد، با تنظیم مقدار سوخت وارد شده به مولد و به تبع آن، تنظیم توان توربوپمپ، عملاً نقش تنظیم‌کننده نیروی پیشرانش (یا در اصطلاح عامیانه، دسته گاز) را در کل موتور ایفا می‌کند.

11- سوخت قبل از ورود به تزریقگر، با عبور از جداره نازل، حرارت گرفته و به خنک‌کاری نازل نیز کمک می‌کند.

12- پس از اتمام کار موتور و افت مشخص فشار محفظه احتراق، شیر شماره 2 باز می‌شود و نیتروژن مایع به داخل لوله‌های سوخت و اکسیدکننده جاری می‌شود و باقی‌مانده آنها را از طریق شیر شماره 12 خالی می‌کند. خاموش شدن موتور، عملیاتی کاملاً کنترل شده است و تصور اینکه موتور با تمام شدن سوخت و اکسیدکننده به طور خودبه‌خود خاموش شود، کاملاً اشتباه است. هر قدر خاموش شدن موتور (به‌ویژه در موتورهای چندمرحله‌ای) کنترل‌شده‌تر باشد، کنترل و دقت مراحل بعدی موشک پرتابگر بهتر صورت خواهد گرفت.

13- برخی مشخصات این موتور عبارتند از:

فشار کاری محفظه احتراق: 5/58 اتمسفر، زمان کارکرد: 140 ثانیه، ایمپالس ویژه در سطح دریا/خلاء: 255 ثانیه/310 ثانیه، ایمپالس ویژه نازل خروجی مولد گاز: 45 ثانیه، دبی جرمی مولد گاز: 8/8 کیلوگرم بر ثانیه، نیروی پیشرانش در سطح دریا/خلاء: 1/82 تن/100 تن، سوخت: کروسین، اکسیدکننده: اکسیژن مایع

تصویر 8- مدلی از موتور پیشران مایع و سیکل باز آردی- 1

سیستم پدافند کوتاه برد chaparral نظر

توسط : سهیل تاریخ : چهارشنبه 88/7/29

پدافند در ارتفاع پایین ، مسئله ای است که امروزه بسیار به آن اهمیت داده می شود. جنگنده های پایین پرواز ، هلیکوپترها و موشک های کروزی که برای مخفی کردن خود از دید رادار ، در ارتفاع پایین پرواز می کنند می توانند بدور از چشم رادار ، وارد حریم هوایی هر کشوری شوند. زنجیره پدافند شامل حلقه های بسیاری می شود که یکی از این حلقه ها ، پدافند در ارتفاع پایین است.

ارتش امریکا برای نیل به این هدف طی 3 دهه گذشته ، از دو سیستم پدافند موشکی در ارتفاع پایین استفاده کرده است که شامل موشک کتف پرتاب استینگر و سیستم موشکی نیمه سنگین خودکششی MIM-72 ملقب به چاپارل می باشد. MIM-72 چاپارل ، یک سیستم پدافند هوایی متحرک کوتاه برد ساخت امریکاست.

چاپارل شامل 4 موشک AIM9 سایدویندر که بر روی برجک یک خودروی زرهی شنی دار سوار شده اند می باشد. موشک AIM9 سایدویندر ، درواقع موشک هوا به هوای فرو سرخ کوتاه برد نیروی هوایی و دریایی امریکاست که از تمامی جنگنده های امریکایی شلیک می شود که با کمی تغییر ، آن را به عنوان موشک پدافندی به خدمت گرفته اند. این نمونه سایدویندر ، درواقع نمونه تغییر یافته AIM9L می باشد. این موشک ، دارای هدایت فرو سرخ یا همان مادون قرمز است. موشک پس از قفل شدن سیستم هدایتی مادون قرمز که بر روی دماغه آن نصب است ، به سوی هدف شلیک شده و به تعقیب گرمای خروجی موتور هواپیما یا هلیکوپتر (اگزوز) پرداخته و آن را منهدم می کند. این موشک پس از شلیک ، کاملآ خودمختار بوده و نیاز به هدایت خارجی ندارد.

اگر چه تاکنون از چاپارل به صورت عملیاتی و برضد هیچ هدفی استفاده نشده ، ولی به صورتی گسترده در ارتش امریکا به خدمت گرفته شده است. همتای اروپایی چاپارل ، سیستم موشکی کوتاه برد راپیر ساخت انگلستان می باشد. از این موشک می توان برضد انواع هلیکوپتر و هواپیما که در ارتفاع پایین حرکت می کنند استفاده کرد. 4 موشک سایدویندر روی یک برجک متحرک قرار می گیرند. یک واحد آتش چاپارل ، دارای یک کامیون پشتیبانی با 8 موشک یدکی سایدویندر است.

خودروی شلیک کننده موشک ها ، از نوع M730A2 می باشد که نمونه تغییر یافته نفربر M113 است. رادار چاپارل از نوع مارک XII ساخت هیوز می باشد که در باند D کار می کند و بر روی برجک موشک نصب شده است. گفته شده برد گشف این رادار ، برابر با 30 تا 40 کیلومتر است. قیمت هر فروند موشک سیستم چاپارل ، 800000 دلار و قیمت هر واحد آتش ، 5/1 میلیون دلار است. تا سال 1990 ، ارتش امریکا 596 واحد آتش و 5353 موشک را به خدمت گرفته است. در سال 1994 ، طی فرمانی تمامی چاپارل ها از خدمت ارتش امریکا خارج و به گارد ملی پیوسته اند.

مدل های ساخته شده:
MIM-72A : نمونه اصلی تولیده شده
MIM-72B : نمونه آموزشی
MIM-72C : نمونه بهبود یافته چاپارل .با بهبود بخش هدایت AN/DAW-1 با فیوز M817 و کلاهک ترکشی M250
RIM-72C : نمونه دریایی چاپارل ساخته شده برای تایلند
MIM-72D : نمونه ساخته شده برای کسب تجربه که قبل از تولید کنسل شد
MIM-72E : نمونه تعمیر اساس شده موشک MIM-72C با موتور بدون دود M121
MIM-72F : نمونه ساخته شده از موشک MIM-72E با نمونه جدید تری از موتور M121
MIM-72G : نمونه مجهز شده بوسیله یک سیستم هدایت AN/DAW-2 بر منای جستوگر استینگر با توانایی مقاومت در مقابل اقدامات ضد الکترونیک

مشخصات فنی موشک:

طول: 2 متر و 91 سانتیمتر
قطر بدنه: 7/12 سانتیمتر
وزن: 84 کیلوگرم
حداکثر برد: 4800 متر
حداکثر ارتفاع: 2500 متر
موتور موشک: یک دستگاه موتور MK-36 مدل 5
سیستم هدایت: مادون قرمز
وزن سرجنگنده: 5/12 کیلوگرم
حداکثر سرعت: 5/2 ماخ

MIM-72H : نمونه صادراتی MIM-72F
MIM-72J : نمونه صادراتی دانگرید شده MIM-72G
M30 : نمونه مشقی

برگزاری تمرین های هوایی هند و آمریکا در هند نظر

توسط : سهیل تاریخ : چهارشنبه 88/7/29

تمرین های هوایی مشترک نیروهای هوایی آمریکا و هند در این کشور آغاز شد.
به گزارش شبکه تلویزیونی بی بی سی عربی،سخنگوی نیروی هوایی هند اعلام کرد
این تمرین ها به نیروهای مشترک کمک می کند به منظور ایجاد روابط جدید بین دو کشور و همکاری در زمینه برنامه ریزی و انجام ماموریت های جدید علیه دشمنان با یکدیگر هماهنگ شوند.
نیروهای هوایی هند و امریکا در این تمرین های هوایی جدیدترین فناوری ها در زمینه هلی برن نیروها و مداوای پزشکی در هوا را تجربه می کنند.
این مانورها که یکصد و پنجاه نفر از نیروهای آمریکایی در آن حضور دارند پنج روز ادامه خواهد داشت

این تمرین مشترک در ایستگاه نیروی هوایی هند در شهر آگرا تحت عنوان آمادگی نظامیان برای ماموریتهای اضطراری ادامه دارد.

خبرگزاریهای هند نوشتند، اگرچه رزمایش مشترک آمریکا و هند از پانزدهم اکتبر(23 مهر) آغاز شده و تا 24 اکتبر(2آبان) ادامه خواهد داشت، اما به تازگی اجازه رسانه ای شدن آن داده شده است.

تومیتی روئمر سفیر امریکا در هند روابط راهبردی مستحکم میان دهلی نو و واشنگتن را جهت استقرار امنیت منطقه ای و چالش های پیش رو در برقراری صلح و ثبات بسیار مهم ارزیابی کرد.

یادآور می شود در این رزمایش مشترک 150 نفر از نیروی هوایی امریکا به همراه سه فروند هواپیمای C-130H Hercules، یک فروند C-17 Globemaster III و یک فروند C-130J با نیروهای هند تاکنیک های مختلف مواجهه با بلایای طبیعی و مدیریت آن را به طور عملی مورد بررسی و تحلیل قرار می دهند.

به نظر می رسد با توجه به مخالفت های مردمی با حضور نظامی آمریکا و همزمان با برگزاری این قبیل رزمایش ها ، این مسئله علت مخفی کاری هند و آمریکا در قبال رزمایش هوایی مشترک باشد .

لیبی از روسیه هواپیمای جنگنده می خرد نظر

توسط : سهیل تاریخ : چهارشنبه 88/7/29

یک منبع نظامی روسی اعلام کرد که لیبی قصد دارد بیش از 20 هواپیمای جنگنده به ارزش یک میلیارد دلار از روسیه بخرد.
به گزارش خبرگزاری فرانسه،
یک منبع نظامی روسی که نخواست نامش فاش شود، گفت: لیبی قصد دارد بیش از 20 هواپیمای جنگی به ارزش یک میلیارد دلار از روسیه بخرد.
وی گفت: حدود 12 تا 15 فروند از این هواپیماها مدل "سوخوی اس یو_35 "، 4 فروند مدل "اس یو_30 " و 6 هواپیما آموزشی "یاک _130 " است.
وی افزود: بیشتر قراردادها آماده شده است و برخی جزئیات فنی باقیمانده است و می‌توان قراردادها را امضا کرد.
اما شرکت روسی "روس آبارون اکسپورت " که مسئولیت صادرات تجهیزات نظامی را برعهده دارد، درباره این قرارداد هیچ توضیحی نداد.
لیبی پیش از این در سفر "معمر قذافی " رهبر این کشور به روسیه در سال 2008، از خرید تجهیزات نظامی روسی خبر داده بود.
لیبی بخش اعظم تجهیزات نظامی خود را در دوره جنگ سرد از اتحاد شوروی خریداری کرد.

سپاه خواستار مجوز حمله به خاک پاکستان شد نظر

توسط : سهیل تاریخ : چهارشنبه 88/7/29

< src="./styles/subsilver2/template/prime_multi_quote.js" type=text/java>

سردار محمد پاکپور فرمانده نیروی زمینی سپاه در گفتگو با خبرنگار دفاعی خبرگزاری فارس در خصوص حوادث تروریستی اخیر در جنوب کشور که موجب به شهادت رسیدن جمعی از فرماندهان سپاه و سران طوایف شد، اظهار داشت: بدون شک عبدالمالک ریگی سرکرده گروهکی تروریستی در پاکستان است و اعضای این گروهک در آنجا توسط برخی کشورهای استکباری مانند آمریکا و انگلیس آموزش می‌بیند که این موضوع را برخی اعضای دستگیر شده آنها نیز اعتراف کرده‌اند.
پاکپور خاطرنشان کرد: این موضوع به هیچ وجه برای ما قابل قبول نیست که تروریست‌ها از مرز یک کشور همسایه وارد کشور ما شده و دست به اعمال تروریستی بزنند.
وی با بیان اینکه ما با اینگونه اقدامات احساساتی نخواهیم شد، تاکید کرد: سپاه پاسداران بدون شک انتقام کوبنده‌ای از آنها خواهد گرفت و این راه و روش متوقف شدنی نیست.
* سران عشایر برای انتقام‌گیری از تروریست‌ها هم‌قسم شدند
فرمانده نیروی زمینی سپاه ادامه داد: ما همان راه و روش سردار شهید شوشتری را در سیستان و جنوب شرق کشور ادامه داده و امنیت را به خود مردم منطقه واگذار می‌کنیم و همه سران طوایف نیز در دیداری که با بنده داشتند، هم قسم شدند که انتقام خون شهدای اخیر را خواهند گرفت.
پاکپور درخصوص نحوه برخورد و پاسخ سپاه با تروریست‌های جنوب شرق کشور اظهار داشت: ما از جنبه‌های مختلف با آنها برخورد خواهیم کرد و تاکید ما بر ادامه روش‌های قبلی است، اما وزارت خارجه نیز باید در این زمینه حساس‌تر باشد چرا که عناصر تروریستی در کشور دیگری هستند و وزارت خارجه باید با مسئولان آن کشور مذاکره کند که تروریست‌ها را دستگیر کرده و به جمهوری اسلامی تحویل دهند و یا به ما اجازه بدهند که خودمان با آنها برخورد کنیم.
وی با تاکید بر اینکه تا امروز پاکستان هیچ همکاری با ما نکرده است، خاطرنشان کرد: امروز مأمن اصلی ضدانقلاب، پاکستان شده و این عوامل تروریستی در خاک آن کشور آموزش می‌بینند و مسئولان پاکستانی باید این توانایی را داشته باشند تا در خاک خود با این عوامل شرور برخورد کنند.

آشنایی باموشکهای بالستیک

توسط : سهیل تاریخ : شنبه 88/7/25

موشک V2 اولین موشک بالستیک

مقدمه

موشکهای فضایی مانند موشکهای آتش بازی عمل می‌کنند.

سوخت با ماده‌ای به نام اکسنده که حاوی گاز تسریع کننده احتراق یعنی اکسیژن است، ترکیب می‌شود. آنگاه این ترکیب که یک پیشران محسوب می‌شود، می‌سوزد و گازهای داغی را تولید می‌کند، این گازها منبسط شده ، از طریق یک دماغه خارج و باعث می‌شوند موشک به طرف بالا حرکت کند.

این واکنش برای اولین بار در قرن هفدهم توسط دانشمند انگلیسی ، اسحاق نیوتن ، در قانون سوم حرکتش بیان شد. او اظهار داشت که برای هر عملی (خروج گازها در اینجا) عکس العملی است مساوی و مخالف جهت آن (در اینجا ، حرکت موشک).
نیرویی که یک موشک را به طرف جلو حرکت می‌دهد، نیروی پیشران نامیده می‌شود. قدرت نیروی پیشران به سرعت خارج شدن گاز خروجی بستگی دارد. نیروی پیشران به موشک شتاب داده ، باعث افزایش سرعت آن می‌شود. مقدار شتاب نیز بستگی به جرم موشک دارد. هر چه موشک سنگینتر باشد، برای رسیدن به فضا ، به نیروی پیشران بیشتری نیاز است. تا وقتی که موتورهای موشک ، روشن و در حال تولید نیروی پیشران هستند، شتاب فضا پیما نیز هر لحظه زیادتر می‌شود.
موتور موشک یا از پیشران مایع استفاده می‌کند یا جامد ، اما بعضی اوقات ، یک موشک کامل ممکن است.

در مراحل مختلف از هر دو نوع پیشران استفاده کند. کارشناسان موشکهایی را پیشنهاد کرده‌اند که از انرژی اتمی به عنوان سوخت استفاده می‌کنند، چرا که آنها از نظر مصرف انرژی بسیار مقرون به صرفه‌اند. اما ترس از خطر استفاده از سوخت اتمی مانع استفاده از این موشکها شده است.
موشکهایی با سوخت پیشران جامد

سوختهای پیشران از یک نوع سوخت و یک اکسنده تشکیل شده‌اند. برای روشن شدن موشک ، کافی است یک جرقه کوچک سوخت پیشران آنرا آتش بزند. سوخت آتش گرفته تا آخرین قطره می‌سوزد. گازهای حاصل از سوخت پیشران را از طریق دماغه انتهایی موشک خارج می‌شوند.

اولین موشکها را احتمالا در قرن یازدهم میلادی در کشور چین ساخته‌اند. آنها موشکهایی بودند که از سوخت پیشران جامد استفاده می‌کردند. سوخت موشک یک نوع باروت بود که از مخلوطی از نیترات پتاسیم ، زغال چوب و سولفور تشکیل شده بود.
موشکهایی که از سوخت پیشران جامد استفاده می کنند، اغلب به عنوان موشکهای تقویت کننده‌ای استفاده می‌شوند که نیروی اولیه موشکهای بزرگتر را تأمین می‌کنند. موشکهای بزرگتر خود از سوخت پیشران مایع استفاده می‌کنند.

بزرگترین موشکهای مصرف کننده سوخت جامد با 45 متر ارتفاع جزء موشکهای تقویت کننده شاتل فضایی ایالات متحده محسوب می‌شوند. آنها حاوی 586500 کیلوگرم (2/1 میلیون پوند) سوخت پیشران هستند که بطور متوسط 13 میلیون تن (5/3 میلیون پوند نیرو) نیروی پیشران را تولید می‌کنند.
این موشکها را طوری طراحی کرده‌اند که بعد از اتمام سوخت و افتادن در دریا ، از دریا بیرون کشیده شده، دوباره برای مأموریتهای بعدی سوختگیری می‌شوند. ساخت موشکهایی که از سوخت جامد استفاده می‌کنند چندان دشوار نیست. آنها مقدار زیادی نیروی پیشران را در یک مدت زمان کم تولید می‌کنند. تنها ایراد این نوع موشکها این است که بعد از روشن شدن به راحتی خاموش نمی شوند. به عبارت دیگر ، نمی‌توان آن را به آسانی تحت کنترل درآورد.

نیروی پیش برنده

شاتل فضایی ایالات متحده از موشکهای تقویت کننده عظیم الجثه‌ای برخوردار است که از سوخت پیشران جامد استفاده می کنند. این پیشران از پر کلرات آمونیم به عنوان اکسنده و پودر آلومینیوم به عنوان سوخت تشکیل شده است.
موشکهای با سوخت مایع اکثر موشکهایی که از آنها در پروازهای فضایی استفاده می‌شود، از سوخت پیشران مایع بهره می برند. سوخت و اکسنده که در مخزنهای جداگانه‌ای نگهداری می‌شوند، هر دو مایع هستند. پمپهای قدرتمندی آنها را به محفظه احتراق می‌برند؛ در آنجا آنها باهم ترکیب شده ، شروع به تولید گازهای خروجی می‌کنند. گازهای مذکور نیز به نوبه خود از دماغه انتهایی موشک خارج می‌شوند. بعضی از موشکها از یک ماده قابل اشتعال سریع برای شروع احتراق استفاده می‌کنند. سوخت پیشران سایر موشکها هگام ترکیب سوخت و اکسنده شروع به احتراق می‌کند.

موتور شهاب 2

فرآیند احتراق پیشران مایع

اکسنده و سوخت باهم ترکیب می‌شوند و در محفظه احتراق شروع به سوختن می‌کنند. سپس گازهای خروجی حاصل از فرآیند احتراق از دماغه خارج و به عنوان نیروی پیشران ، موشک را به طرف جلو حرکت می‌دهند.
مراحل مختلف یک موشک برای سفر به فضا ، یک موشک چند مرحله‌ای مورد نیاز است. هر کدام از این مراحل یک موشک جداگانه محسوب می‌شود که هم دارای منبع سوخت است و هم موتور. بسته به وزن محموله ماهواه ، از موشکهای تقویت کننده‌ای در کنار مراحل مختلف موشک برای افزایش نیروی موتورها استفاده می‌شود.

مرحله اول ، کل موشک را از زمین بلند می‌کند و به محض اتمام سوخت از بقیه موشک جدا شده، به زمین سقوط می‌کند. آنگاه موتور مرحله دوم روشن می‌شود. بخاطر وزن سبکتر موشک در این مرحله ، شتاب موشک نیز بیشتر می‌شود؛ این سیر صعودی شتاب با جدا شدن هر مرحله از موشک ادامه می‌یابد.

مرحله پایانی موشک قسمت حامل ماهواره را به فضا و به طرف مقصدش حمل می کند.

موشک بالستیک
موشک‌های بالستیک از آن جمله سلاح‌هایی هستند که حتی اگر کارآیی نیز نداشته باشند به خودی خود بسیار پر سروصدا از لحاظ سیاسی هستند. تاریخچه موشک‌های بالستیک به جنگ دوم جهانی و موشک آلمانی V2 با برد 230 کیلومتر بر می‌گردد. شاید یکی از دلایل پرآوازه بودن این سلاح‌ها این بود که اکثر کشورهای جهان تا 20 سال پیش نیز سلاحی برای مقابله با موشک‌های بالستیک نداشتند.
موشک بالستیک: موشک‌های بالستیک سلاح‌هایی هستند زمین به زمین برای ضربه زدن به اهداف راهبردی نظامی، صنعتی و… دشمن. این موشک‌ها به صورت بعد از پرتاب تا ارتفاع مشخصی بسته به برد موشک با حرکت زاویه‌دار حرکت می‌کنند و بعد به سمت هدف شیرجه می‌روند(یک حرکت قوسی شکل). مثلا موشک‌های بالستیک قاره پیما با این روش انحنای کره زمین را دور می‌زنند. موشک‌های بالستیک شامل دو نوع تاکتیکی با برد 1000 کیلومتر و راهبردی با برد بیش از 1000 کیلومتر هستند.
موشک‌های راهبردی بالستیک که از نظر برد به سه دسته
1- موشک‌های میان برد با برد 1000 تا 3500 کیلومتر
2- موشک‌های دور برد با برد 3500 تا 8000 کیلومتر
3- موشک‌های قاره پیما با برد بیشتر از 8000 کیلومتر. این نوع موشک‌ها بیشتر دارای نقش هسته‌ای هستند.

موشک قاره پیمای توپول ام

موشک‌های بالستیک به دلیل سرعت عمل بالا به سرعت به عنوان یک حامل کلاهک اتمی مطرح شد. همچنین به دلیل اینکه تا اوائل دهه 1990 هیچ سلاح موثری بر ضد موشک‌های بالستیک وجود نداشت این موشک در نقش متعارف نیز به طور گسترده‌ای وارد خدمت شد. روس‌ها در دهه 1950 با ساخت موشک کوتاه برد اسکاد بازار بزرگی را به دست آوردند و اسکاد به عنوان پرفروش‌ترین موشک بالستیک جهان هنوز هم بعد از گذشت 50 سال در بسیاری از کشورها در خدمت است. این موشک در کره شمالی تولید شد و در حدود 1000 عدد از این موشک توسط کره شمالی به کشورهای مختلف از جمله ایران صادر شد. هر دو مدل B و C اسکاد در ایران با نام شهاب 1 و 2 تولید شد. ایران در جریان جنگ ایران و عراق مورد حمله صدها موشک اسکاد از سوی عراق قرار گرفت.

امروزه با در نظر گرفتن هزینه بالای این موشک‌ها نسبت به موشک‌های کروز، دقت کمتر نسبت به موشک‌های کروز و همچنین انعطاف پذیری کمتر نسبت به موشک‌های کروز، موشک‌های بالستیک در نقش کوتاه برد متعارف چندان طرفداری ندارند. موشک‌های بالستیک دارای دقت کمتر و شعاع خطای بیشتری نسبت به موشک‌های کروز دارند و همچنین موشک‌های کروز را می‌توان بر ضد سطح وسیعی از اهداف مانند کشتی‌های جنگی به کار برد که این یکی به دلیل سیستم متفاوت آنها است. همچنین موشک‌های بالستیک از روی زمین، از پرتاب‌گرهای ثابت و یا متحرک پرتاب می‌شوند ولی موشک‌های کروز را به راحتی با کمی تغییر می‌توان از هوا، دریا، زیردریا و زمین پرتاب کرد برای نمونه موشک کروز تاماهاوک دارای انواع زمین پرتاب، زیردریایی پرتاب و کشتی پرتاب است و حتی برنامه ساخت مدل هوا پرتاب آن نیز زمانی در دسترسی بود. موشک‌های بالستیک یا برای پرتاب از زیردریایی ساخته می‌شوند و یا زمین (حتی هیچ موشک بالستیک نیست که بتوان آن را با کمی تغییر برای هر دو حالت پرتاب به کار برد). با وجود این موشک‌های بالستیک امتیازی دارند که موشک‌های کروز ندارند و آن امتیاز سرعت زیاد آنها است. هم اکنون هیچ موشک کروزی نیست که دارای برد بیش از 1000 کیلومتر باشد!! و سرعت آنها بیش از سرعت صوت. سرعت موشک‌های بالستیک بیش از 4000 کیلومتر در ساعت است. سرعت در جنگ اتمی یک مسئله مرگ و زندگی است از این رو موشک‌های بالستیک دوربرد و یا قاره پیما که می‌توانند یک یا چند کلاهک اتمی را در فاصله 10000 کیلومتر در عرض یک ساعت و نیم به هدف برسانند در حال حاضر با هیچ سلاحی قابل جایگزین نیست ولی در نقش متعارف و زیر 1000 کیلومتر کشورها به سرعت در حال به خدمت گرفتن موشک‌های کروز زمین پرتاب هستند.
• توضیحات فنی
سوخت: موشک‌های بالستیک در مخازن سوخت خود، دو نوع ماده یکی به عنوان سوخت و دیگری اکسیژن حمل می‌کنند. موشک‌های بالستیک یا سوخت مایع هستند و یا سوخت جامد، از آنجایی که موشک‌های بالستیک طی پرواز در مرحله حرکت به نقطه اوج خود از اتمسفر خارج شده برای اینکه بتوانند همچنان به حرکت ادامه دهند و سوخت خود را بسوزانند باید مخازن سوخت هوا را با خود حمل کنند البته از ترکیبات دیگری نیز در نقش هوا در موشک‌های مختلف استفاده می‌شود.

مخازن سوخت و اکسیژن موشکهای اسکاد عراق

سوخت مایع:
موشک‌های سوخت مایع از دو مخزن یک برای حمل ترکیبی با قابلیت اکسیژن و دیگری سوخت حمل می‌کنند. برای نمونه اولین موشک بالستیک جهان یعنی V2 از ترکیب الکل و اکسیژن مایع بهره می‌برد. موشک‌های سوخت مایع را تنها در زمان پرتاب از سوخت پر می‌کنند از این رو زمان آماده کردن آنها زیاد است.
سوخت جامد:
از دهه 1960 سوخت جامد توسط آمریکایی‌ها ابداع شد که ترکیبی از اکسیدکننده و سوخت به صورت جامد در آن وجود داشت. با این کار زمان آماده کردن موشک از چند ده ساعت به کمتر از 30 دقیقه کاهش پیدا کرد.

توان تحرک:
برخی از موشک‌های بالستیک دارای سکوی آتش متحرک مانند یک پرتاب‌گر بر روی یک تریلر و یا یک واگن قطار تغییر یافته هستند. برخی دیگر نیز دارای سکوی آتش ثابت مانند سیلوهای زیرزمین و یا سکوهای ثابت بر روی زمین هستند.
نوع کلاهک:
موشک‌های بالستیک دو نوع کلاهک متعارف و غیرمتعارف را حمل می‌کنند. کلاهک‌های غیرمتعارف مانند کلاهک‌های اتمی و شیمیایی و کلاهک‌های متعارف مانند کلاهک‌های انفجار قوی، خوشه‌ای، آتش‌زا (ناپالم) را می‌توان نام برد.
کلاهک اتمی:
هنگامی که گفته می‌شود کلاهک اتمی مثلا دارای قدرت انفجار 200 کیلوتن است یعنی قدرت انفجار این کلاهک برابر با قدرت انفجار 200 هزار تن مواد منفجره TNT است و یا وقتی گفته می‌شود 3 مگاتن یعنی قدرت انفجار این کلاهک برابر با انفجار 3 میلیون تن ماده منفجره TNT می‌باشد.

کلاهک خوشه ای میرو

کلاهک مجتمع اتمی:
این نوع کلاهک‌ها از نوع میرو هستند. در واقع بر روی کلاهک اصلی موشک چند کلاهک کوچکتر اتمی وجود دارند که هرکدام دارای یک سیستم هدایت جداگانه هستند. موشک در مرحله شیرجه رفتن این چند کلاهک را پرتاب کرده و این قابلیت وجود دارد که هرکدام از این کلاهک‌ها به یک هدف جداگانه مثلا به یک شهر حمله ببرند. (حکایت یک تیر چند نشان)
کلاهک انفجار قوی:
کلاهکی که از مواد انفجاری متعارف مانند TNT یا C4 یا مواد منفجره دیگر پر شوند.

منبع: فارس/ماهنامه جنگ افزار / وزارت دفاع

افتتاح آشیانه بالگرد MI-17 در مشهد نظر

توسط : سهیل تاریخ : شنبه 88/7/25

معاون وزیر کشور و رئیس سازمان مدیریت بحران کشور آشیانه بالگرد MI17 در مشهد را افتتاح کرد.
حسین باقری ظهر امروز در مراسم افتتاح آشیانه بالگرد MI17 در مشهد اظهار داشت: طی چند روز آینده بالگرد MI17 با هدف استفاده در عملیات امداد و نجات و مقابله با حوادث غیرمترقبه به خراسان رضوی اعزام می‌شود.
وی ادامه داد: خراسان رضوی به عنوان یکی از قطب‌های امداد و نجات کشور آماده ورود بالگرد MI17 است که در این راستا باید استراحتگاه خلبان، تعمیرگاه و تاسیسات مورد نیاز آشیانه و محوطه‌سازی هرچه سریع تر تکمیل شود.
وی با اشاره به خطرپذیری خراسان رضوی در حوادث غیرمترقبه و اهمیت این استان در کشور بیان داشت: خراسان رضوی با حجم بیش از 20 میلیون زائر در سال کارکرد بین‌المللی دارد و تجهیز امکانات و اقلام امدادی در این استان ضروری است.
رئیس سازمان مدیریت بحران ادامه داد: خراسان رضوی به عنوان یکی از قطب‌های 9 گانه کشور در مقابله با حوادث غیرمترقبه محسوب می‌شود و به منظور امدادرسانی به استان‌های همجوار باید با تمام امکانات مورد نیاز از جمله امدادی و پزشکی مجهز باشد.
وی افزود: هلال احمر خراسان رضوی از نظر امکانات، تجهیزات و نیروی انسانی در رده‌های بالای رتبه‌بندی کشوری قرار دارد.
گفتنی است
آشیانه بالگرد MI17 با اعتبار 5 میلیارد ریال در مساحت یک هزار و 800 متر مربع با ارتفاع کناره 9 متر و ارتفاع عاج 5/10 متر ساخته شده و دارای 400 مترمربع محوطه است.
پد مورد نیاز این بالگرد به ابعاد 10 متر در 10 متر و به ضخامت 30 سانتیمتر بتن مسلح در فضایی با شعاع 30 متر به تعداد دو عدد در محوطه سوله احداث می‌شود.
این بالگرد قابلیت پرواز در کویر، دریا، جنگل، کوهستان، مبارزه با آتش سوزی، حمل 25 نفر مسافر و 12 برانکارد را دارا است و می‌تواند در سقف ارتفاع 20 هزار پا پرواز و با سرعت 250 کیلومتر در ساعت به طول 550 کیلومتر پرواز کند.
این بالگرد قابلیت حمل 4 تن بار داخلی و 4 تن بار خارجی را دارا است.

سیر تکامل M-16 نظر

توسط : سهیل تاریخ : شنبه 88/7/25

خلاصه ای از سیر تکامل سلاح M-16 :
سال 1948: در این سال ، اداره مرگزی تحقیقات ارتش امریکا به این نتیجه می رسد که سلاح های کالیبر 22/0 اینچ (56/5 میلیمتر) با برد موثر 300 متر و دارای برگه ناظم آتش (دارا بودن قابلیت انتخاب حالت تک تیر یا رگبار) ، بیشتر مورد پسند سربازان امریکایی قرار می گیرد.
سال 1953 تا 1957: سلاح های کالیبر 22/0 با سرعت دهانه بالا مورد آزمایش قرار می گیرند.
سال 1957: ارتش امریکا به کارخانه Armalite ، سفارش ساخت سلاحی را می دهد که دارای مشخصه های زیر باشد:
1- کالیبر 22/0 اینچ
2- وزن کم
3- دارا بودن قابلیت شلیک در حالت تک تیر و رگبار
4- گلوله آن پس از طی مسافت 500 متر ، توان نفوذ در یک کلاه خود آهنی را داشته باشد.
پس از دریافت این سفارش ، یک مهندس جوان در کارخانه Armalite به نام Eugen Stoner ، دست به طراحی این سلاح برمبنای سلاح AR-10 زد. در همان زمان کارخانه های مهمات سازی Renington و Sierra ، دست به طراحی و ساخت خشاب و گلوله های مخصوص کالیبر 222/0 اینچ زدند که نهایتآ منجر به تولید گلوله های کالیبر 223/0 اینچ رمینگتون (56/5 میلیمتری) شد.

سال 1958: اولین مدل AR-15 به ارتش امریکا تحویل داده شد و تحت سخت ترین آزمایش ها قرار گرفت. نتایج اولیه آزمایش از این قرار بود: دقت کم ، ضریب اطمینان پایین.
سال 1959: کارخانه Colt ، امتیاز ساخت این سلاح را بدست می آورد.
سال 1960: Eugen Stoner طراح AR-15 ، به کارخانه Colt ملحق می شود. در این سال ، فرمانده نیروی هوایی امریکا سفارش ساخت 8000 قبضه AR-15 را به کارخانه Colt می دهد. این سلاح ها ، برای استفاده در نیروی هوایی و یگان های ویژه هوابرد امریکا خریداری شدند.
سال 1962: در این سال ، 1000 قبضه AR-15 به ویتنام فرستده می شود و پس از آزموده شدن در میادین جنگ ، مورد تآیید سران ارتش قرار می گیرد. سفارش ساخت 85000 قبضه برای نیروی زمینی و 19000 قبضه برای نیروی هوایی امریکا ، به کارخانه Colt داده می شود. سلاح AR-15 ، از این پس با نام M-16 شناخته می شود.
سال 1964: در این سال ، M-16 به عنوان اسلحه سازمانی ارتش امریکا پذیرفته می شود.
سال 1966: سفارش ساخت 840 هزار قبضه M-16 ، به کارخانه Colt داده می شود. سود حاصل از تولید این سلاح برای کارخانه Colt ، معادل 94 میلیون دلار بود.

سال 1967 تا 1970: ارتش امریکا مدل XM16E1 (که برای نیروی زمینی طراحی کرده بود) را متحول کرد و با نام M16AI معرفی کرد.
سال 1970: فشنگ های M-16 ، با نوع جدیدی از باروت مرغوب پر شدند که دوده کمتری ایجاد می کرد. باروت های به کار رفته در سال های قبل ، باعث ایجاد دوده زیادی می شدند که این امر ، باعث انسداد مجاری سلاح می شد. در این سال ، کیف وسایل نظافت سلاح نیز همراه خود سلاح M-16 به سربازان تحویل داده شد. همچنین نوعی خشاب 30 تیر هم برای این سلاح تولید گشت. (این کار ، برای مقابله با سلاح AK-47 سربازان ویتنامی بود که خشاب 30 تیر داشت.)
سال 1977 تا 1979: سلاح M-16 ، مورد پسند ارتش های عضو پیمان ناتو گردید. مهندسان اروپایی در گام خان سلاح و نوع مهمات به کار رفته ، کمی تغییرات ایجاد کردند.
سال 1981: کارخانه Colt ، گونه ای از این سلاح را بر مبنای مهمات SS109/5.56NATO متحول کرد و با نام M16AIEI معرفی کرد. لوله این سلاح ، سنگین تر و کوتاه تر بود و در آن حالت شلیک رگبار در آن ، جای خود را به حالت شلیک 3 تیر داده بود.
سال 1982: سلاح M16AIEI ، با نام M16A2 به ارتش امریکا تحویل داده می شود.
سال 1983: نیروی دریایی امریکا ، مدل M16A2 را ارتقاء می دهد.
سال 1985: نیروی زمینی امریکا نیز مدل M16A2 را ارتقاء می دهد.

سال 1988: کارخانه بلژیکی FN ، ساخت مدل جنگی M-16 را ادامه می دهد و کارخانه Colt ، تنها نمونه های پلیسی و شهری آنرا تولید می کند.
سال 1994: مدل های M16A3 و M16A4 یا ریل مخصوص نصب دوربین و چند تغییر کوچک دیگر معرفی می شوند. مدل M16A3 علاوه بر دارا بودن حالت شلیک 3 تیر ، قادر به شلیک در حالت رگبار نیز می باشد.
سلاح M-16 ، توسط دهها کارخانه اسلحه سازی در امریکا ، کانادا ، چین و بلژیک ساخته شده و در ارتش و نیروهای مسلح بسیاری از کشورها مانند لبنان ، کانادا ، انگلیس و ... به کار گرفته شده است. دقت این سلاح خوب و کشندگی آن کمی ضعیف توصیف شده است.
این سلاح اگرچه قابلیت انعطاف خوبی دارد ، ولی نمی توان ضریب انعطاف آنرا با AK-47 یا AK-74 روسی مقایسه کرد. یکی از نقاط قوت این سلاح ، انواع بیشمار روپوش لوله ، دستگیره تپانچه ای و لوله هایی است که برای آن تولید شده است. به عنوان مثال لوله های 7 تا 24 اینچی برای آن در دسترس می باشند.

آمریکا موشک های ایرانی را در آسمان اوکراین منهدم می کند نظر

توسط : سهیل تاریخ : شنبه 88/7/25

ویکتوریا لیسیتسینا" در مقاله ای که در پایگاه اینترنتی "گازیتا.رو" منتشر شده می نویسد که آمریکا، اوکراین را بعنوان محوطه احتمالی برای استقرار سیستم های راداری در چارچوب برنامه های جدید سپر ضد موشکی در اروپا بررسی می کند. این مطلب را "الکساندر ورشبو" معاون وزیر دفاع آمریکا اعلام کرد. این سیستم ها باید پرتاب احتمالی موشک های ایرانی را هشدار دهند.
بر اساس این گزارش، ورشبو روز 8 اکتبر به خبرنگاران اعلام کرد که اوکراین می تواند جز کشورهایی باشد که در خاک آنها رادارهای هشدار اولیه پرتاب موشکی مستقر خواهند شد. وی همچنین افرود که مقامات اوکراینی پیش از این تمایل خود را برای همکاری اعلام کرده بودند.
مولف در مقاله خود تاکید دارد که بحث احیای برنامه استقرار رادار در برخی از کشورها که توسط روسیه در سال 2007 مطرح شده و از سوی دولت "جرج بوش" منتفی گشته بود، در میان است. احتمال می رود که استقرار سیستم های راداری مرتبط در بخش های جنوبی روسیه مانند آذربایجان و برخی از کشورهای دیگر که در میان آنها از اوکراین نیز نام برده شده نیز مطرح شود. این مطلب را هفته نامه Defense News می نویسد.
وی می نویسد، چندی بعد از آنکه دولت "باراک اوباما" تصمیم خود را برای امتناع کردن از اجرای برنامه استقرار رادار و موشک های رهگیر سپر موشکی در چک و لهستان اعلام کرد، واشنگتن برنامه جدید خود را بر ملا نمود. بر اساس آن معلوم شد که آمریکایی ها حتی فکر امتناع از استقرار تجهیزات سپر ضد موشکی را در ذهن نداشته اند. فقط کاخ سفید تصمیم گرفته که بهتر است این رادارها را از حالت ثابت و ساکن خارج کرده و موشک های خود را در دریا مستقر کند. آمریکا خاطر می کند که سیستم جدید سپر ضد موشکی فقط در جهت دفاع در برابر تهدید موشکی احتمالی از سوی ایران بوده و هیچ تهدیدی برای مسکو در بر نخواهد داشت. بر اساس نقشه پنتاگون حداقل سه کشتی نیروی دریایی آمریکا مجهز به موشک های رهگیر به طور دائم در دریاهای شمال و مدیترانه حضور خواهند داشت. در صورت نیاز می توان به این مناطق کشتی های بیشتری هم اعزام نمود.
در این مقاله به سخنان "کنستانتین سیفکوف" معاون اول رییس آکادمی مسائل ژئوپلیتیکی اشاره شده که می گوید آمریکا با ابراز تمایل برای استقرار رادار در خاک اوکراین فقط ثابت می کند که هنوز هم به سیاست های ضد روسی خود ادامه می دهد. به اعتقاد این کارشناس، "تهدید روسیه از جانب آمریکا روند پر محتوی تر به خود می گیرد". بر همین اساس سیفکوف معتقد است که "کاهش تسلیحات هسته ای از سوی روسیه و همچنین تحولات در نیروهای مسلح جایز نیست. وی طی گفتگویی با خبرنگار GZT.RU به این نکته اشاره کرد که خود الکساندر ورشبو کارشناسان مسائل روسیه و اروپای شرقی محسوب می شود و درسفارت آمریکا در مسکو مشغول کار بوده است. سیفکوف همچنین به این موضوع اشاره می کند که چندی پیش در اخبار در خصوص پایگاه نظامی آمریکا در "وست پوینت" اشاره شده که به طور جدی آموزش زبان های روسی و اوکراینی آغاز شده است.
در نهایت مولف مقاله به سخنان سیفکوف اشاره می کند که گفته آمریکایی ها دقیقا چند سال قبل از حمله به عراق نیز همین کار را کردند. به اعتقاد وی طی چند سال آینده آمریکا فشار خویش را بر روسیه آغاز می کند. وی گفت: "البته نه مانند آنچه در عراق رخ داد بلکه به عنوان مثال تحت عنوان نظارت بر تاسیسات هسته ای. فشار بر روسیه می تواند از طریق ایجاد مناقشه در قفقاز و یا دیگر مناطق انجام شود.و پس از آن آمریکایی ها می توانند نیروهای پاسدار صلح خود را به راحتی وارد این منطقه کنند".

نیروهای مخصوص ایران

توسط : سهیل تاریخ : شنبه 88/7/25

1 2 >

پیامهای عمومی ارسال شده

+ پرتاب موفقیت آمیز موشک سجیل 2 با فناوری پیشرفته

+ سلام. بازدید وزیر دفاع ار کاکپیت اف-16 ونزوئلا یا علی