بازتاب گسترده پرتاب ماهواره ایرانی رصد در رسانههای خارجی
خبرگزاری فارس: پرتاب ماهواره ایرانی رصد توسط متخصصان داخلی بازتاب گسترده‌ای در رسانههای عربی و انگلیسی زبان داشت. 
به گزارش فارس، همزمان با میلاد مبارک حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) جدیدترین ماهواره ساخت جمهوری اسلامی ایران با نام "رصد " با حضور سردار وحیدی وزیر دفاع پرتاب و با موفقیت در مدار زمین قرار گرفت.
بر همین اساس رسانههای خارجی به بازتاب خبر قرار گرفتن موفقیت آمیز ماهواره رصد در مدار زمین پرداختند.
خبرگزاری فرانسه در خبری اعلام کرد ایران با موفقیت ماهواره خود را به فضا پرتاب کرد.
این خبرگزاری غربی به نقل از رسانههای ایران همچنین اعلام کرد که ماهواره رصد توسط موشک ماهواره‌بر سفیر به فضا پرتاب شده است.
روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز نیز در گزارشی با اشاره به در مدار زمین قرار گرفتن ماهواره رصد نوشت: این دومین بلند است که ایران ماهواره خود را با موشک به فضا پرتاب کرده است.
بوستون گلوب دیگر روزنامه آمریکایی بود که به بازتاب خبر ماهواره رصد پرداخت.
این نشریه آمریکایی همچنین به نقل از "چارلز پی ویک " کارشناس موشکهای ایران در گروهی پژوهشی در الکساندریا ویرجینیا نوشت: این گام قابل توجهی برای ایرانیان است.
خبرگزاری انگلیسی رویترز نیز در گزارشی اعلام کرد ایران دومین ماهواره ساخت داخل را با موفقیت در مدار زمین قرار داده است.
پایگاه شبکه خبری بی بی سی دیگر رسانه خارجی بود که در مدار زمین قرار گرفتن ماهواره رصد را گزارش کرد و نوشت ایران یک ماهواره تصویربرداری ساخت داخل را به فضا پرتاب کرده و در مدار زمین قرار داده است.
بی بی سی ادامه داد: براساس این گزارش ها، ماهواره رصد هم مانند ماهواره ملی امید، به طور کامل در داخل کشور طراحی و ساخته شده است. ماهواره امید در سال 2009 به فضا پرتاب شد.
سی ان ان عربی نیز در گزارشی اعلام کرد که ایران دومین ماهواره خود را با موفقیت در مدار زمین قرار داد.
روزنامه مصری الشروق دیگر رسانه عرب زبان بود که به بازتاب قرار گرفتن موفقیت آمیز ماهواره رصد ایران در مدار زمین پرداخت.
پایگاه خبری شبکه روسیا الیوم نیز نوشت ایران ماهواره‌ای را به فضا فرستاد که کل مراحل طراحی، ساخت و آزمایش آن در داخل این کشور صورت گرفته است.
النشره دیگر رسانه عرب زبان بود که به بازتاب خبر ماهواره ایرانی پرداخت و تاکید کرد ایران ماهواره دیگری به نام "رصد را در مدار زمین قرار داد.
"رصد " نخستین ماهواره تصویربرداری ایران است که تمامی مراحل طراحی، ساخت، تجمیع، تست و آماده‌سازی آن در داخل کشور و توسط متخصصان داخلی صورت گرفته است.
برقراری ارتباط با ایستگاههای زمینی، تصویربرداری از زمین و ارسال تصاویر به همراه اطلاعات تله‌متری به ایستگاههای زمینی از مهمترین مأموریتهای این ماهواره است.
توپولوژی و ساخت ایستگاههای زمینی ماهواره "رصد " به گونه‌ای طراحی شده که بیشترین دسترسی به ماهواره را جهت دریافت اطلاعات و ارسال فرامین کنترل فراهم کرده باشد.
بنابراین گزارش، اغلب زیرسیستم‌های اصلی یک ماهواره بزرگ در "رصد " وجود دارد که از جمله میتوان به سیستمهای مدیریت توان، پانل‌های خورشیدی، کنترل وضعیت، محموله اکتیکی، GPS، مدیریت داده و فرامین روی بورد، گیرنده و فرستنده روی بورد، فرستنده رنجینگ و کنترل دما اشاره کرد.
"رصد " 15.3 کیلوگرم وزن داشته که برای تزریق در مداری با ارتفاع 260 کیلومتر طراحی شده است و میتواند در هر شبانه روز 15 بار به دور زمین بچرخد.
این دومین ماهواره‌بر ساخت جمهوری اسلامی ایران است که میتواند میکروماهواره 16 کیلوگرمی را تا ارتفاع 260 کیلومتر از سطح زمین قرار دهد. طول این ماهواره‌بر 22 متر، قطر آن 1.25 و وزن آن 26 تن است.
عملیات موتور اول و جدایش آن، عملیات موتور دوم، خارج شدن ماهواره‌بر از جو غلیظ، رسیدن به سرعت مورد نظر و جدایش ماهواره از ماهواره‌بر مراحلی بودند که در این پرتاب با موفقیت انجام شد.
چهار ایستگاه رهگیری، ایستگاه تله‌متری و فرمان، ایستگاه مرکزی و ایستگاه متحرک، عملیات رهگیری، هدایت و کنترل و دریافت اطلاعات از ماهواره‌بر سفیر "رصد " را برعهده دارند که آنها نیز با موفقیت عملیات خود را انجام داده و به کار خود ادامه می‌دهند.
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، پاتریوت یک سامانه موشکی پدافند هوایی متحرک است که در ابتدا برای پدافند هوایی بر ضد هواپیماها و موشکهای کروز و نیز در سال-های اخیر بر ضد موشکهای بالستیک برد کوتاه به میدان آمده است. سامانه پاتریوت در واقع برای عملیات در اروپا بر ضد هواپیماهای دارای ارتفاع زیاد شوروی سابق و موشک های کروزی که با سرعت 2 ماخ (1500 مایل بر ساعت) حرکت می کنند و نیز به منظور جلوگیری از دیده شدن به صورت متحرک و فقط برای چند ساعت کار در یک محل طراحی شده بود.
سامانه موشکی پاتریوت با مشخصه MIM-104 موشکی است زمین به هوا مخصوص ارتفاعات متوسط و بالا، متحرک و با توان عملیاتی در شرایط مخلتف جوی و پیشران یک مرحله ای از نوع سوخت جامد از نوع HTPB. کارهای طراحی و تولید این سامانه در دهه 1970 اجرا شده و در دهه 1980 وارد خدمت شده است. قلب و حساس ترین بخش سامانه، راداری است که با رایانه کنترل می شود. آنتن رادار از نوع آرایه فازی چند منظوره به طول 2.5 متر است و از 5161 عنصر ساخته شده است.
در این بخش که مطالعات بیشتری به وسیله آلمان و آمریکا روی آن اجرا شده است، عملیات تجسس، دریافت هدف و هدایت به سرعت انجام می گیرد. کلیه افدامات و عملیات راداری شامل کشف، شناسایی، تعقیب هدف و هدایت موشک منحصراً به وسیله یک رادار چند منظوره انجام می شود.
نمونه های اصلی این سامانه شامل PAC-1، 2 و 3 است. موشک های رهگیر PAC-3 برخلاف موشک های پاتریوت قبلی که با نزدیک شدن به اهداف و منفجر کردن آنها در آسمان عمل می کردند، دارای مواد منفجره نیستند و در عوض به منظور انهدام موشک های کوتاه و میان برد که کلاهک های اتمی، بیولوژیکی یا شیمیایی حمل می کنند، به انرژی جنبشی (به مفهوم ضربه زدن و منهدم کردن) متکی هستند. سامانه پی-ای-سی-3 موشک هایی کوچکتر اما به لحاظ کمی چهار برابر بیشتر از پی-ای-سی-2(16 فروند به جای چهار فروند) حمل می کند ولی برد آن به نسبت نمونه های پیشین کمتر است.
بررسی یک حادثه مهم
در 25 فوریه 1991 در خلال جنگ خلیج فارس، سکوی پرتاب موشک پاتریوت آمریکا در ظهران عربستان سعودی در درگیری با یک موشک اسکاد عراقی ناکام ماند. موشک اسکاد به یکی از آسایشگاه های سربازان آمریکایی اصابت کرد و 28 سرباز کشته و حدود 100 نفر دیگر مجروح شدند. گزارشی از طرف دفتر بررسی سانحه به عنوان دلیل این عدم موفقیت ارائه و در آن چنین عنوان شد: «بروز اشکال در کارایی موشک پاتریوت. مشکل نرم افزاری منجر به عمل نکردن سامانه در ظهران عربستان سعودی شد.»
در نتایج نهایی مشخص شد که علت، یک محاسبه غلط مربوط به خطاهای ریاضی رایانه از زمان راه اندازی آن بود؛ به خصوص زمان یک دهم ثانیه که توسط ساعت داخلی سامانه اندازه گیری می شد برای تولید زمان به ثانیه در یک دهم ضرب می شد. این محاسبه با استفاده از رجیستر 24 بیتی با ممیز ثابت به نمایش در می آمد؛ به ویژه مقدار یک دهم که یک بسط باینری نامتناهی دارد، بعد از ممیز پایه در 24 بیت بریده می شد.
این خطای کوچک برش وقتی در عدد بزرگی که زمان را در یک دهم ثانیه می دهد ضرب شود منجر به خطای قابل تشخیصی خواهد شد. در حقیقت سکوی استقرار و پرتاب موشک پاتریوت در حدود 100 ساعت روشن بوده است و یک محاسبه ساده نشان می دهد که خطای زمانی حاصل، مربوط به خطای تقویت شده برش حدود 0.34 ثانیه بود.
یک موشک اسکاد در هر ثانیه مسافت در حدود 1676 متر را طی می کند و در این زمان موشک در حدود نیم کیلومتر(573.2 متر) را طی کرده است. این مقدار کافی بود که موشک اسکاد دورتر از شعاع عمل رادار پاتریوت قرار گیرد. با وجود این که محاسبه زمانی صحیح در بعضی از قسمت های مجموعه اما نه همه آن بهبود یافته بود اما این ایراد به طور کامل مرتفع نشده بود.
پیش بینی شعاع عمل رادار در اینکه موشک اسکاد در لحظه بعد کجا ظاهر می شود تابعی از سرعت اسکاد و زمان آخرین آشکارسازی رادار است. سرعت یک عدد حقیقی است که می تواند به عنوان یک عدد کامل بیان شود. زمان به صورت پیوسته توسط ساعت درونی سامانه به دهم ثانیه نگهداری شده اما به صورتعدد صحیح یا کامل بیان می شود.
هرچه سامانه بیشتر کار می کرد زمان عدد بزرگتری را نشان می داد. برای پیش بینی اینکه اسکاد در لحظه بعد کجاست، هم زمان و هم سرعت باید به صورت اعداد حقیقی بیان شوند.
تشریح سامانه پاتریوت
پاتریوت به عنوان جزئی از یک گردان که به طور معمول از شش سکوی پرتاب تشکیل شده است به کار می رود. هر سکو از قسمت های زیر تشکیل شده است: یک واحد رادار زمین پایه برای دیده بانی و آشکارسازی، ردگیری و درگیری با هدف؛ یک ایستگاه کنترل درگیری برای فرمان دستی یا خودکار و کنترل رهیاب های موشک، هشت پرتابگر موشک و یک گروه رله مخابراتی برای پشتیبانی از ارتباطات و مخابرات. یک مرکز هماهنگ سازی اطلاعات، سکوها را کنترل و عمل آن ها را با گردان های دیگر و مقامات بالاتر فرماندهی هماهنگ می کند.
قلب سامانه پاتریوت، رایانه کنترل آن است. این قسمت ارائه کننده عملکرد اصلی سامانه برای ردیابی و ردگیری هدف، مانند عملکردهای مدیریت جنگی، فرمان و کنترل است. رایانه کنترل پاتریوت که در عملیات طوفان صحرا به کار رفت بر اساس طراحی دهه 1970 بود که در انجام محاسبات دقیق، قابلیت به نسبت محدودی داشت.
برای انجام عملیات، رایانه کنترل جنگ افزار پاتریوت ، اطلاعات مربوط به هدف را از سامانه راداری دریافت می کند. رادار پاتریوت، پالس های الکترونیکی می فرستد که فضای هوایی بالای خود را اسکن (جاروب) می کند؛ وقتی که پالس ها به هدف برخورد کنند، به سوی سامانه رادار بازتابیده می شوند و به عنوان یک شیء یا نمودار روی صفحه نمایش پاتریوت توسط نرم افزار سامانه را برای ردگیری انواع معینی از اشیاء از جمله هواپیماها، موشک های کروز یا موشک های بالستیک تاکتیکی(مانند اسکاد) آموزش می دهند و برنامه ریزی می کنند.
در عملیات طوفان صحرا، پاتریوت برای ردگیری موشک های بالستیک تاکتیکی آموزش داده شده بود. برای رایانه پاتریوت، شناسایی، ردگیری و رهیابی این موشک ها و اطلاعات مهمی که آن ها را توصیف کند، توسط الگوریتم شعاع عملیاتی سامانه نگهداری می شد.
پس از اینکه رادار پاتریوت، یک شیء هوایی را که مشخصات یک موشک اسکاد را دارد شناسایی کرد، ردگیر شعاع عملیاتی -یک ابزار شناسایی الکترونیکی در داخل سامانه رادار- محدوده ای را در هوا محاسبه می کند که سامانه در مرحله بعد باید آنجا جستجو کند. ردگیر شعاع عملیاتی، اطلاعات اشیای هوایی را از محدوده محاسبه شده استخراج و فقط اطلاعات لازم برای ردگیری، هدف گیری و ردیابی اسکادها را پردازش می کند. یافتن یک شیء در محدوده ردگیری شعاع عملیاتی وجود اسکاد را تأیید می کند.
پاتریوت در خاورمیانه
کمپانی های اسلحه سازی آمریکا همواره در تلاش برای فروش محصولات خود به بازار متمول و فاقد استراتژی خاورمیانه و آسیای غربی بوده اند و در این میان کشورهای عرب منطقه که با رویه ایران هراسی تحریک می شوند، از خرید گران ترین سلاح ها و حتی خریدهای بیش از نیاز خود -که در سالهای بحران اقتصادی غرب بیشتر هم شده-فروگذاری نمی کنند.
سامانه دفاع هوایی پاتریوت نیز از این قاعده جدا نبوده و بخصوص با موفقیت های چشمگیر موشکی کشورمان بعد از معرفی موشک بالستیک میانبرد شهاب3 و ایران هراسی گسترده رسانه های غربی، تمایل به در اختیار گرفتن این سامانه بیشتر نیز شده است. خصوصاً مدل پی-ای-سی3 از سامانه پاتریوت که قیمت هر موشک آن به چند میلیون دلار بالغ می شود اخیراً به کشورهای دیگری در منطقه از جمله کشور کوچک کویت و امارات متحده عربی ارائه شده است. کشورهای دارنده این سامانه در خاورمیانه شامل عربستان سعودی، بحرین، کویت، مصر، اردن و رژیم اشغالگر قدس هستند.
آیا پاتریوت نسل جدید شکست ناپذیر است؟
اشاره به شکست این سامانه در ردگیری موشک های بالستیک عراقی گویای شکست پذیری هر سلاحی در هر زمانی است. نمونه های فعلی این سامانه نیز از این قاعده مستثنی نیستند و دارای ضعف های بارزی هستند. به عنوان مثال یک فروند موشک هارم شلیک شده از جنگنده های آمریکایی در جریان اشغال عراق، موفق به اصابت به رادار پیشرفته این سامانه شد.
این در حالی است که موشک های ضد رادار پیشرفته تر و مرگبارتری نسبت به هارم، در اختیار ایران است که از احتمال اصابت به هدف و سرعت بالاتری برخوردار هستند. در حملات موشکی عراق به اسرائیل نیز این سامانه تنها حدود یک پنجم یعنی 20 درصد از موشک های قدیمی و بی دقت بالستیک عراقی را منهدم کرد.
* ایران چه سلاح های ضد پاتریوتی دارد؟
به گزارش مشرق، با توجه به اینکه در این سامانه، محوریت با رادار اصلی آن است، هدف قرار دادن آن به هر طریق ممکن به معنی از کار افتادن این این سامانه است. به جز کاربرد موشک های ضد رادار، استفاده از تسلیحات هوابرد دورایستا نیز راه حل دیگری برای ضربه زدن به این سامانه است.
موشک دورایستای قاصد3 با برد فعلی 120 کیلومتر، یکی از بهترین گزینه ها برای این منظور خواهد بود؛ خصوصاً وجود قابلیت هدایت خودکار و عملکرد به صورت «شلیک کن-فراموش کن» و دقت بسیار بالا در اصابت که به صورت نقطه زن و با خطای به اصطلاح صفر-صفر، این موشک جدید ساخت داخل را به وسیله مطلوب برای سرکوب پدافند هوایی دشمن تبدیل می کند.
البته سرجنگی قدرتمند و امکان شلیک و پرواز قاصد3 در ارتفاع پایین نیز به اجرای موفق عملیات و شناسایی دیرتر جنگنده شلیک کننده کمک می کند و البته باید گفت موشک های پاتریوت محدودیت حمله به اهداف پروازی در ارتفاع پایین دارند.
روش دیگر برای از کار انداختن این سامانه، تهاجم با موشک های بالستیک تاکتیکی بسیار دقیق و سریع و با ارتفاع عملکرد پایین مانند موشک مشهور فاتح-110 است. فاتح-110 با برد بیش از 250 کیلومتر در مدل های مختلف و دقت فوق العاده و سر جنگی قدرتمند خود، امکان حمله به سایت های پاتریوت را از داخل خاک کشور، در صورت حماقت محض دشمن در ایجاد درگیری نظامی با ایران را می دهد.
این موشک از پرتابگر تمام متحرک شلیک شده و در به مدت زمان بسیار کوتاهی برای آماده سازی نیاز دارد و شتاب اولیه بالای آن نیز، امکان شناسایی شدن توسط دشمن را کاهش می دهد؛ تعداد انبوه این موشک در کشور و البته امکان استفاده از راکت های کم ارزش ولی با ابعاد و عملکرد مشابه به عنوان هدف اولیه و گول زننده سامانه پاتریوت را نیز نباید از نظر دور داشت.
از اینرو، با در نظر گرفتن میزان احتمال انهدام موشک های بالستیک توسط پاتریوت در خوشبینانه ترین حالت، پس از منهدم کردن چند موشک، خود این سامانه قربانی خواهد شد. البته برخی دیگر از تجهیرات مقابله نیروهای مسلح کشورمان با سامانه پاتریوت نیز تاکنون اعلام رسمی نشده اند، لذا نمی توان آنها را معرفی و کارکردشان را تشریح کرد.
اما نکته ای که باید به آن توجه شود، شناسایی مکان سامانه های دفاع هوایی دشمن است. هر چند سابقه عملیاتی اتریوت نشان داده کاربران آن تمایل به استقرار سامانه به صورت ثابت و دائمی در یک منطقه را دارند، اما اساساً پاتریوت از قدرت تحرک مناسبی برخوردار بوده و بیشتر اجزای این سامانه بر روی کامیون حمل می شود. بنابراین لزوم رصد دائمی مواضع دشمن و نقل و انتقال این سامانه که البته بیشتر در اطراف مناطق مهم صورت خواهد پذیرفت از جمله فعالیت های بسیار مهم برای مقابله با آن در روزگار نبرد است؛ امری که به مدد تنوع گسترده سامانه های اطلاعاتی و تجهیزات بدون سرنشین کشور هم اکنون نیز در مناطق مختلف در حال اجرا است.
در اقدامی بی سابقه که عمق ناتوانی رژیم صهیونیستی را نشان میدهد، موتورهای چند جنگنده اف16 و اف15 از پادگانی نظامی به سرقت رفت.
به گزارش گروه بین الملل مشرق به نقل از رسانههای صهیونیست، انتشار اخبار سرقت موتورهای جنگنده‌های آمریکایی اف 15 و اف 16 اسرائیلی از یک پادگان نیروی هوایی در سرزمین‌های اشغالی، ترس و وحشت سران تل‌آویو و پلیس این رژیم را به همراه داشت.
منابع اسرائیلی با اشاره به اینکه تحقیقات پلیس در این زمینه آغاز شده است، تأکید کردند که این سرقت‌ها سه ماه قبل انجام شده است.
این منابع افزودند که برای سرقت این موتورها، نیاز به خودروهای سنگین و دستگاه‌های بالابر بوده تا آنها را از پادگان "تل نوف" خارج کنند.
این در حالی است که گویا مسؤولان این پادگان با گذشت سه ماه از سرقت این موتورها، اطلاعی نداشتند و موضوع پس از اقدام برای رزمایش لو رفت.
برخی رسانه های صهیونیستی نیز با طرح گمانه هایی، از دخالت ایران در این اقدام خبر داده و مدعی شده اند که با توجه به تحریم فروش قطعات جنگ افزارها به ایران، این کشور در سرقت این موتورها نقش داشته است!
یک افسر نیروی هوایی اسرائیل با اشاره به رسوایی بزرگ در این پرونده، آن را بسیار خطرناک و مهم توصیف کرده و می‌گوید که ورود به داخل پادگان و سرقت موتورهای بزرگ و سنگین جنگنده‌ها بدون متوجه شدن مسؤولان پادگان امری بسیار خطرناک است.
بر اساس اخباری که در رسانههای اسرائیل منتشر شده است، نظامیانی از داخل پادگان با دزدهای این موتورها هم دست بوده‌اند.
پروژه 20120 Sargan از پروژه های بسیار محرمانه روسیه دررابطه با ساخت زیردریایی های خاص است. تا به امروز از این پروژه تنها یک زیردریایی به نام Sarov B-90 ساخته شده است ) البته بر اساس منابع موجود و اظهارات خود روسها!). این زیردریایی عظیم نام خود را از شهری که نقش بسیار کلیدی در برنامه های هسته ای اتحاد جماهیر شوروی داشته با کد " Arzamas-16 " گرفته است، شهر سارو همچنین به "لوس آلاماس روسی" نیز معروف است. جزییات راجع به سارُو بی-90 بصورت کاملا ناگهانی و در سال 2007 میلادی در اختیار عموم قرار گرفت. بطوری که عکس العمل های جالبی را از دولت های غربی را نمایان کرد. توسعه و ساخت زیردریایی مورد نظر در سال 1989 (بر اساس منابع غیر رسمی) و در شهر زیبای نیژنی نووگراد آغاز شد. اما در سال 1998 به دلایل نا معلوم متوقف شد. و سپس در 2003 و در شهر زیردریایی ها یعنی " سورُدوینسک " پس از تغییراتی در پروژه دوباره آغاز شد. مساله جالب راجع به این زیردریایی این است که: طبق منابع روسی، سارو بی-90 تنا یک نمونه نشاندهنده ی تکنولوژی و پیشرفت، و برای تست و آزمایش اسلحه های جدید روسی است. اما برخی منابع غربی ادعا میکنند که سارو بی-90 یک زیردریایی جاسوسی یا جمع آوری کننده ی اطلاعات میباشد. لازم بذکر است که بر اساس شواهد موجود و همچنین ابزار بکار رفته در Sarov B-90 ادعای دوم بیشتر به واقعیت نزدیک است. بهر حال سارو در سال 2008 میلادی بصورت رسمی رونمایی شد که این هم جای بحث دارد، برخی منابع ادعا میکنند که سارو قبل از 2008 فعالیتش را آغاز کرده است!
به نظر میرسد که بدنه ی سارو از بدنه ی توسعه یافته ی زیردریایی کلاس کیلو ساخته شده است. این خفاش دریانورد 52 خدمه را در خود جای میدهد. همچنین گزارش شده که سارو در شبه چزیره Kola Peninsula واقع در آبهای شمالی در حال خدمت میباشد. لازم به ذکر است که در طی جنگ سرد، اتحاد جماهیر شوروی زیردریایی های جاسوسی متعددی را در آبهای شمالی به خدمت گرفته بود.
زیردریایی سارو بی-90 دارای پیشرانه ی دیزلی است، با این حال دارای یک راکتور هسته ای به عنوان مکملی برای سیستم مولد قدت است. این ترکیب دیزلی-هسته ای ترکیب بسیار جالب و منحصر به فردی است. وظیفه ی راکتور هسته ای شارژ کردن باتری ها و مولد هاست بنابراین ساروو میتواند مدت بسیار طولانی تری را در زیر آب (و البته بدون وقفه) بگذراند. بطوری سارو بر خلاف زیردریایی های دیزلی-الکتریکی معمولی میتواند حدود 22 روز را بدون ایجاد هیچ صدایی، و ساکت و آرام در زیر آب بگذراند. این ویژگی که کمک میکند سارو توسط رادار های بستر دریایی و زیردریایی ها و کشتی های دشمن شناسایی نشود از مهمترین ویژگی های یک زیردریایی جاسوسی است! سیستم پیشرانه ی مستقل از هوا (AIP) فناوریست که به زیردریایی این قابلیت را میدهد که بدون نیاز به روی سطح آب آمدن و یا استفاده از لوله های تنفسی زیردریایی (که به فضای اکسیژن دار بالای سطح دریا دسترسی پیدا میکنند) عملیاتش را انجام دهد. چنین سیستم پیشران مستقل از هوا، از دستیافته های بسیار مهم و قابل توجه فدراسیون روسیه است و به احتمال زیاد روسیه در ساخت نسل بعدی زیردریایی های گشتزنی اش از این سیستم استفاده خواهد کرد. این نمونه های کاملا موفق و 100% عملیاتی سیستم های AIP روسی پتانسیل استفاده آن هم در صنایع داخلی، هم برای صادرات را به فدراسیون روسیه میدهد.
اگرچه ساخت زیردریایی های هسته ای در کارگاه کشتی سازی Sevmash واقع در شهر سورُدوینسک به خوبی انجام میشود، اما شهر سارو میتواند جای خوبی برای تحقیقات گسترده تر و توسعه ی استفاده از ژنراتورهای ترموالکتریک رادیوایزوتوپی (RTGs) خواهد بود. RTGs از گرمای حاصل از رادیو ایزوتوپ بدست آمده از رادیو ایزوتوپهایی مانند " پلوتونیوم-238 " و یا حتی " استرانسیم-90 " استفاده میکنند و الکتریسیته لازم را تولید میکنند. همچنین RTG ها بسیار ساده تر از راکتور های کامل مخصوص زیردریایی ها هستند و در برخی جاها مورد استفاده قرار میگیرند. مانند ایستگاه های هواشناسی، اعماق فضا-جای که دسترسی به انرژی خورشیدی وجود ندارد- و ...
همچنین برخی منابع تایید کردند که سارو از دو اژدر 650 م.م. استفاده میکند.
احتمالا دلیل اینکه روسها اطلاعات و جزییات کاملی راجع به سارو ارائه نمیکنند، اینست که میخواهند راکتور های هسته ای جدیدی را تست و آزمایش کنند.
کشور سازنده: فدراسیون روسیه
نام: Sarov B-90
طراح: Rubin Central Design Bureau for Marine Engineering
کمپانی سازنده: کارخانه کشتی سازی سورُدوینسک/سارو/ سنت پترزبرگ(برخی منابع)
تاریخ آغاز پروژه: سال 1989 میلادی
راه اندازی: سال 2007 میلادی
سال ورود به خدمت: 2008
خدمه: 52 نفر
عمق عملیاتی: 300 متر
حداکثر عمق: ؟/نا معلوم
استقامت دریایی: 45 روز (برخی منابع دیگر : 90 روز)
طول: 72.6 متر
عرض: 9.9 متر
ارتفاع: 7.0 متر
وزن: روی سطح آب: 2300 تن
زیر آب/مستغرق: 3950 تن
راکتور هسته ای: یک راکتور (نوع: ؟/نامعلوم)
موتور دیزلی: تعداد و نوع: ؟/نامعلوم!
موتور الکتریکی: احتمالا یک مولد الکترو شیمیایی Kristall-27 (تعداد:؟/نامعلوم)
سرعت: روی سطح آب: 10 گره دریایی
زیر آب/مستغرق: 18 گره دریایی
2 × اژدر (نوع: ؟/نامعلوم)
طبق گزارش روزنامه ی روسی گازتا ، زیردریایی B-90 در مارس سال 2010 برای گذراندن یک سری ارتقا که جزییات آن مشخص نیست به بندر Severodvinsk بازگشته بود ، به گزارش این روزنامه در حالیکه دو سال بیشتر از عملیاتی شدن این زیردریایی نمیگذشت ، زیردریایی B-90 برای گذراندن نوعی ارتقای نامشخص به بندر روسیه بازگشت .
منابع نظامی روسیه این ارتقا را بی ارتباط با تستهایی که روی سیستم پیشرفته ی پیشرانه ی زیردریایی که از نوع Air independent Propulsion هسته ای-دیزلی موسوم به Kristall-27 است ، نمی دانند .
تاکنون در مورد این سیستم پیشرانه اطلاعات دقیقی منتشر نشده است اما وجود یک راکتور هسته ای "کوچکتر نسبت به راکتور بقیه زیردریایی ها" و همچنین استفاده از مکانیزم ژنراتور الکتروشیمیایی (Electrochemical Generator) برای شارژ باتری ها و موتور دیزلی در این سیستم تایید شده است .
لازم به ذکر است ، سیستمهای پیشرانه ی مستقل از هوا بر پایه ی ژنراتور الکتروشیمیایی پیش از این در کاوشگرهای فضایی دوربرد مورد استفاده قرار میگرفت . طبق اطلاعات موجود ، در ساخت موتورهای نسل اول و دوم AIP برای زیردریایی های روسی موسوم به Kristall-20 و Kristall-27 (پیشرانه ی زیردریایی B-90) نیز از تکنولوژی و تجربه ی شرکتهای تکنولوژی فضایی همچون شرکت صنایع الکتروشیمیایی اورال و شرکت صنایع فضایی-موشکی کورولف بهره گرفته شده است.
بر اساس تستهای صورت گرفته ، این سیستم میتواند در صورت حرکت با سرعت مقرون به صرفه (از نظر مصرف سوخت) حداکثر تا 45 روز زیردریایی را از اکسیژن اتمسفر بی نیاز کند.
مکانیزم اصلی سیستمهای پیشرانه ی مستقل از هوای الکتروشیمیایی تبدیل مستقیم انرژی شیمیایی بدست آمده از واکنشهای سوختن (در راکتور دیزلی) و شکافت هسته ای (در راکتورهای هسته ای) به انرژی الکتریکی است ، یعنی دیگر لازم نیست (همانند راکتورهای اتمی معمول) ابتدا انرژی شیمیایی به انرژی گرمایی تبدیل شده و بعد به انرژی الکتریکی تبدیل شود که این کار باعث کاهش شدید انرژی تلف شده خواهد شد .
این تبدیل مستقیم انرژی در محلی بنام سلول سوخت (Fuel Cell) صورت میگیرد ، در سلولهای سوختی انرژی الکتریکی در اثر واکنش بین عنصر منبع سوخت و عامل اکسید کننده تولید میشود ، سیستمهای الکتروشیمیایی AIP با سلول های سوختی اکسیژن (عامل اکسید کننده)-هیدروژن (عنصر منبع سوخت) در دمای پایین استفاده میکنند.
طرز کار سلولهای سوختی تقریبا مشابه باتری است ، در سلول دو الکترود (یک آند و یک کاتد) وجود دارد که بوسیله ی الکترولیت از هم جدا شده اند (الکترولیتها به گونه ای انتخاب شده اند که اجازه ی عبور به یون های مثبت داده میشود) ، اکسیژن در یک الکترود (کاتد) و هیدروژن در یک الکترود دیگر (آند) قرار میگیرد ، سپس هیدروژن با کاتالیزور آند واکنش داده به الکترون های بار منفی و یونهای بار مثبت تبدیل میشود ، یون های بار مثبت که در حقیقت هیدروژن با بار مثبت یک هستند از طریق الکترولیت به بخش کاتدی یعنی اکسیژنها رسیده و تولید آب میکنند ، در این میان الکترون های بار منفی با خارج شدن از سیستم و ورود به مدار باعث تولید جریان الکتریکی و در نهایت انرژی الکتریکی میشوند .
نتیجه ی کلی این واکنش این است که با مصرف شدن سوخت شیمیایی (هیدروژن) بطور مستقیم انرژی الکتریکی بدست آمده است .
در سلول سوختی ژنراتور Kristall-27 ، هیدروژن (عامل سوختی) بصورت اینترمتالید و عامل اکسیداسیون بطور برودتی (cryogenic) در سلول قرار میگیرند ، الکترولیت سیستم نیز از نوع قلیایی (Alkai) است . از ویژگی های برتر سیستم Kristall-27 نسبت به بقیه پیشرانه های AIP موجود میتوان به راندمان بالاتر ، ایمنی در برابر آتش سوزی و انفجار و قابلیت سوختگیری از ساحل اشاره کرد .
زیردریایی فرستاده شده ی ایرانی به دریای سرخ از نوع Kilo است
وبسایت Strategy page گزارش داد ، زیردریایی که ایران ماه گذشته با ماموریت "جمع آوری اطلاعات" به دریای سرخ اعزام کرده یکی از زیردریایی های دیزل الکتریکی Project 877/636 موسوم به Kilo نیروی دریایی ایران است .
زیردریایی های دوربرد 2300 تنی کیلو ساخت روسیه که سه فروند از آنها در ارتش ایران در حال خدمت است با استفاده از فناوری پیشرانه ی دیزل الکتریک و ملخهای بی صدا از ساکت ترین زیردریایی های جهان هستند که برای ماموریتهای جاسوسی و جمع آوری اطلاعات بسیار مناسب هستند .
زیردریایی های کیلو با بهره گیری از پیشرانه ی دیزل الکتریکی با مجموع توان 2000 کیلووات میتوانند تا 45 روز بدون نیاز به اکسیژن زیر سطح آب بمانند !
تقویت حضور نظامی ایران در دریای سرخ و منطقه مدیترانه در پی اعزام زیردریایی‌های این کشور منجر به افزایش قدرت منطقه‌ای ایران و همچنین مهار فعالیت‌های عملیاتی و جاسوسی نیروی دریایی اسرائیل میشود.
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق به نقل از فارس، روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت در گزارشی با عنوان "جبهه جدید جنگی اسرائیل: زیردریایی‌های ایرانی " به قلم "رون ییشای " به تاثیر حضور فزاینده ایران در دریای سرخ و منطقه مدیترانه بر فعالیت نیروی دریایی اسرائیل اشاره کرد.
* موج اخیر قیام‌ها در جهان عرب فرصت‌های متعدد راهبردی و تاکتیکی را برای بهبود وضعیت ایران به عنوان یک سلطه منطقه‌ای فراهم کرد
گزارشات مبنی بر اینکه تهران زیردریایی‌های خود را به دریای سرخ اعزام کرده که اولین اقدام در نوع خود از سوی نیروی دریایی ایران در آبهای بینالمللی محسوب میشود، تازه‌ترین دور از اقداماتی است که جمهوری اسلامی برای حفظ قدرت خود در منطقه انجام داده است.موج اخیر قیام‌ها در جهان عرب فرصت‌های متعدد راهبردی و تاکتیکی را برای بهبود وضعیت ایران به عنوان یک سلطه منطقه‌ای فراهم کرد.
* ایران با حضور نظامی در دریای سرخ بر فعالیت‌های نیروی دریایی اسرائیل نظارت میکند
حضور دائمی کشتی‌های جنگی و زیردریایی‌های ایران در خلیج عدن و دریای سرخ به تهران فرصت نظارت بر فعالیت‌های نیروی دریایی اسرائیل که به گفته منابع خارجی در دریای سرخ و بخش شرقی دریای مدیترانه در حال انجام است را میدهد.
حضور نیروی دریایی ایران در دریای سرخ به سپاه پاسداران این فرصت را میدهد که فعالیت‌های اسرائیل را دنبال کرده و انتقال تسلیحات را با هشدار به کشتی‌هایی که آنها را حمل میکنند و یا افرادی که در ساحل در انتظار هستند و احتمالا در آینده با درگیری مستقیم با نیروی دریایی اسرائیل ممکن سازد.
* حضور ایران در دریای سرخ فعالیت‌های جاسوسی اسرائیل از سواحل ایران را خنثی میکند
گزارشات خارجی همچنین می‌گویند که اسرائیل کشتی‌های مختلف از جمله زیردریایی‌هایی را برای گشت زنی در اطراف ساحل ایران مستقر کرده تا اطلاعاتی را درباره برنامه‌های هسته‌ای و موشک بالستیک ایران بدست آورده و برای رویارویی‌های آینده آماده شوند.
این زیردریایی‌های اسرائیلی مجهز به مدرن‌ترین موشکهای کروزی هستند که میتوانند کلاهک‌های هسته‌ای نیز حمل کنند. اگر این گزارشات درست باشند، حضور ایران در دریای سرخ ممکن است منجر به رهگیری و خنثی کردن این فعالیت‌ها نیز شود.
اما ایران در اینجا متوقف نشده است. این کشور مایل است حضور نظامی دریایی خود را در بخش شرقی دریای مدیترانه با اعزام ناوگروه خود از طریق کانال سوئز تثبیت کند.
تهران به این مسئله به عنوان گامی مهم می‌نگرد که به جهان عرب و مردم ایران نشان میدهد که ایران قدرتی منطقه‌ای است و میتواند ارتش خود را در آبهای دوردست نیز مستقر کند. حضور نظامی ایران همچنین توانایی این کشور را به متحدانش مانند سوریه، حزب الله و حماس نشان داده و به آنها اطمینان میدهد که در مواقع لزوم کمک‌های لازم به آنها انجام خواهد شد.
* تقویت روابط با مصر نیز تا حدی به دغدغه‌های تهران پاسخ میدهد
حضور نیروی دریایی ایران در شرق مدیترانه و تقویت روابط با مصر ممکن است تا حدی به دغدغه‌های تهران پاسخ دهد. ایرانی‌ها اقدامات خود را بسیار مصمم اما محتاطانه و گام به گام انجام می‌دهند. حضور دریایی آنها در خلیج عدن سال گذشته تحت لوای کمک به تلاش‌های بینالمللی علیه دزدهای دریایی سومالی آغاز شد. این گام بزرگ در ماه فوریه برداشته شد زمانی که تهران از مقامات مصری خواست مجوز عبور دو کشتی جنگی این کشور را از کانال سوئز صادر کنند. بهانه این اقدام اعزام "کشتی صلح و دوستی " به سوریه بود.
شورای عالی نظامی مصر که هنوز درگیر حوادث رخ داده در میدان تحریر و سقوط رژیم مبارک است چنین مجوزی را صادر کرد تا نشان دهد سیاست‌هایش نسبت به دوران رژیم سابق تغییر کرده است زیرا روابط ایران و مصر از سال 1979 پس از وقوع انقلاب اسلامی در ایران به تیرگی گراییده بود. میتوان در آینده نزدیک انتظار تلاش‌های بیشتر ایران برای اعزام ناوگروههایش از طریق کانال سوئز و احتمالا حضور گسترده نیروهای دریایی ایران در دریای سرخ و ساحل مدیترانه را داشت. این روند در صورتی که آمریکا تصمیم به اعمال نفوذ خود بر شورای عالی نظامی مصر بگیرد، ممکن است کندتر شود.
ستاره قطبی هندوستان
برنامه ساخت یک هلیکوپتر سبک بومی برای رفع نیازهای نیروهای مسلح هندوستان در سال 1984 آغاز شد اما پیشرفت این برنامه به اندازه ای آهسته بود که اولین نمونه آن 8 سال بعد آماده پرواز شد. مشکلاتی چون تغییر تقاضای دستگاه های دولتی، کمبود بودجه و مشکلاتی که در قرار داد با شرکت آلمانی ام.بی.بی (مشاور طراحی پروژه) بوجود آمد اسباب این تأخیر بودند. مشکل بعدی پس از آزمایش هسته ای سال 1998 هندوستان و این بار با آمریکایی ها پیش آمد. سنای آمریکا ،در واکنش به آزمایش هسته ای هندوستان، صادرات به این کشور را ممنوع اعلام کرد و یکی از این اقلام صادراتی، موتورهایی بود که قرار بود در این هلیکوپتر بکارگرفته شوند. درنتیجه این تحریم، هندوستان به شرکت فرانسوی توربومکا روی آورد و قرار شد که توربومکا بر اساس موتورهای "تی ام-333" موتوری قوی تر برای هلیکوپتر هندوستان بسازد.
طراحی
هلیکوپتر دهرو ،ستاره قطبی در زبان سانسکریت، در صنایع هواپیماسازی هندوستان (هال) ساخته شده و از یک بدنه با طرح سنتی بهره می برد. قسمتهای زیادی از بدنه دهرو از مواد مرکب ساخته شده و مجموعا 29 درصد وزن سازه و 60 درصد سطح بدنه از این مواد تشکیل شده اند. بدنه دهرو به گونه ای طراحی شده است که می تواند جان خدمه را در حالت سقوط با سرعت 9 متر بر ثانیه حفظ کند. در سال 2005 یک فروند دهرو در نزدیکی حیدرآباد به شدت به زمین اصابت کرد که آسیب ندیدن سرنشینان آن ایمنی بدنه دهرو را اثبات کرد.
کابین دهرو برای حمل 12 مسافر طراحی شده است هرچند که می توان تا 14 نفر را با آن حمل کرد. نمونه آمبولانس دهرو می تواند 2 تا 4 تخت و 2 پرستار را در خود جای دهد. نمونه های نظامی دهرو از یک قلاب و قرقره ،برای حمل بارهای خارجی، استفاده می کنند.
ملخ 4 پره دهرو نیز از مواد مرکب ساخته شده است. این پره ها در هنگام چرخیدن صدای کمی تولید می کنند و می توانند در برابر گلوله های شلیک شده از مسلسلهای 12.7 میلمیتری مقاومت کنند.
پس از درگیریهای کارگیل با پاکستان، نیروی زمینی هندوستان درخواست پیشرانه قویتری برای دهرو کرد. در نتیجه، بر اساس موتور تی ام-333 توربومکا پیشرانه قدرتمندتر "شاکتی" توسط هال و توربومکا طراحی شد و تولید انبوه آن آغازشد. اولین آزمایش پروازی با موتور جدید در تابستان 2007 انجام شد. سرانجام، این موتور به صورت استاندارد بر روی دهرو نصب خواهد شد و قرار است که تمامی هلیکوپترهای قدیمی نیز به آن مجهزشوند. دهرو دارای یک سیستم هدایت پرواز خودکار 4 محوره است که با یک سیستم کمکی تثبیت کننده فرانسوی یکپارچه شده است.
نمونه هایی از دهرو که در اختیار نیروی دریایی و گارد ساحلی هندوستان قرارگرفته اند از رادار مراقبت دریایی "اس وی-2000" استفاده می کنند. این رادار ساخت هندوستان بوده و توانایی کشف و رهگیری انواع هواگردها و شناورهای سطحی و زیرسطحی را تا فاصله 90 کیلومتر دارد. اس وی-2000 می تواند هواگردها یا موشکهایی را که سطح مقطع راداری کوچکی دارند یا در ارتفاع کمی از سطح دریا پرواز می کنند رهگیری کند و یا در نقشهای رادار ناوبری یا هواشناسی بکارگرفته شود. این هلیکوپترها به یک سونار معلق "میهیر" مجهز شده اند که با سیستم هدایت آتش هلیکوپتر به صورت یکپارچه عمل می کند. این سونار با همکاری نیروی دریایی هندوستان توسعه یافته و اکنون مراحل آزمایشی خود را طی می کند. احتمال دارد که یک برجک جلونگر مادون قرمز اسرائیلی یا فرانسوی نیز بر روی هلیکوپترهای نیروی دریایی نصب شود.
در سال 2004 دینفنس نیوز گزارشی را منتشر کرد که بر اساس آن صنایع هوایی اسرائیل ساخت تجهیزات ابزاردقیق دهروها را ،برای نمونه های داخلی یا صادراتی، برعهده خواهد گرفت. این تجهیزات شامل سیستمهای جنگ الکترونیک، دستگاه دید در شب وروز، دستگاه نمایش سربالا و سیستمهای ارتباطی خواهد بود.
تسلیحات
سیستم یکپارچه تسلیحاتی دهرو زیر نظر سرویسهای نظامی هندوستان تکمیل شده است. این هلیکوپتر دارای بالهای ثابتی است که می توان 8 تیر موشک ضد زره، 4 تیر موشک هوابه هوا یا 4 راکت انداز 68 یا 70 میلیمتری را در زیر آن بست. هلیکوپتر دهرو برای هدفگیری دقیقتر به دوربین مادون قرمز و فاصله یاب لیزری مجهز شده است.
در سال 2006 شرکت نیکسترسیستم (جیات سابق) برنده مناقصه ای شد که به این شرکت اجازه می داد 20 فروند هلیکوپتر دهرو نیروی زمینی هندوستان را به برجک توپ 20 میلیمتری مجهز کند. این برجک دارای یک سایت نشانه روی الکترونیکی است که بر کلاهخود خدمه نصب می شود.
تاریخچه عملیاتی
تحویل دهرو به نیروهای مسلح هندوستان یک دهه پس از اولین پرواز این هلیکوپتر آغازشد. در سال 2003 گارد ساحلی هندوستان با تحویل گرفتن 3 فروند دهرو به اولین مشتری دهرو تبدیل شد. اندکی بعد و در همان سال، دیگر نیروهای مسلح هندوستان نیز با دهرو تجهیز شدند. تا سال 2007 تعداد 75 فروند هلیکوپتر به نیروهای مسلح هند تحویل داده شده اند و قرار است که دست کم 230 فروند دیگر نیز به آنها تحویل داده شود. تولید سالانه دهرو 12تا 16 فروند است و انتظار می رود که این تولید تا 24 فروند در سال افزایش یابد.
نیروی هوایی هندوستان 4 فروند دهرو را در تیم آئروباتیک خود ،با نام سارانگ، به کار گرفته است. امروزه جز تیم آئروباتیک سارانگ تنها 2 تیم آئروبایتیک هلیکوپتری دیگر در جهان وجود دارد.
نیروی زمینی هندوستان دهرو را در درگیریهای کارگیل با پاکستان با موفقیت بکارگرفته است. دهرو توانست به راحتی در ارتفاعات بلند کشمیر پرواز کند و نیازهای نیروی زمینی هندوستان را در این مناطق صعب العبور برآورده سازد. دهرو در درگیرهای کارگیل توانایی ها بیش از هلیکوپتر دیگر شرکت هال ،چیتا، به نمایش گذاشت. شرکت هال امیدوار است که بتواند 12 فروند دهرو آمبولانس را به نیروهای نظامی این کشور بفروشد. این هلیکوپتر به تمام تجهیزات پزشکی مورد نیاز برای سربازان آسیب دیده مجهز خواهد شد.
علاوه بر دهروی نظامی، نمونه های دیگری از این هلیکوپتر برای مأموریتهای نجات، حمل شخصیتها، پلیس،شرکتهای نفتی نیز ساخته شده است. هال امیدوار است که برای این نمونه ها خریداران زیادی ،به ویژه از کشورهای اروپایی، بیابد. آگوستا109، بل 427، یورکوپتر145 و سیکورسکی اس.67 رقبای اصلی دهرو در بازار هلیکوپترهای نظامی و غیرنظامی هستند.
دارندگان
نیروی هوایی هند
نیروی زمینی هند
نیروی دریایی هند
هوانیروز نپال
اکوادور 7 فروند
برمه
ظاهرا تعدادی نیز به اسرائیل صادرشده و بولیوی و پرو نیز علاقمند به خرید آن هستند.
مشخصات فنی
اولین پرواز 30آگوست 1992
سال ورود به خدمت 2002
تعداد 80+166 عدد سفارش داده شده
خدمه: 2 نفر
مسافر: 4-12نفر
طول: 15.8 متر
قطر پروانه اصلی: 13.2 متر
ارتفاع: 3.7 متر
وزن خالی: 2500 کیلوگرم
حداکثر وزن 5500 کیلوگرم
پیشرانه : 2 موتور توربوشفت توربومکا تی.ام-333-2بی-2 هر یک به قدرت 1000 اسب بخار
حداکثر سرعت: 290 کیلومتر در ساعت
سرعت پیمایش: 253 کیلومتر در ساعت
بردعملیاتی: 320 کیلومتر
حداکثربرد : 827 کیلومتر
سقف پرواز خدمتی: 6000 متر
نرخ صعود: 8.9 متر بر ثانیه
تجهیزات: سیستم ضداختلال الکترونیک؛چف/فلرز؛هدفیاب تلویزیونی؛رادار مراقبت دریایی اس وی2000(در نمونه دریایی)؛سونار(در نمونه دریایی)؛سیستم جلونگر مادون قرمز
تسلیحات نیروی زمینی: 8تیر موشک ضدتانک؛4تیرموشک هوابه هوا؛4راکت انداز 68میلیمتری
نیروی دریایی: 2 تیراژدر؛موشک ضدزیردریایی؛بمب زیرآبی
قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) توانایی کشف، شناسایی، رهگیری و درگیری با انواع هواپیماهای رادارگریز و انواع موشک های کروز دشمن را در محورهای مختلف تهدید در آسمان کشور دارد.
فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) از دستیابی نیروهای مسلح کشور به تکنولوژی کشف، شناسایی و رهگیری هواپیماهای رادارگریز دشمن خبر داد.
امیر سرتیپ فرزاد اسماعیلی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، درباره اقدامات قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) برای کشف، شناسایی و رهگیری هواپیماهای رادار گریز اظهار داشت: برای جلوگیری از این غفلت هم اکنون به تکنولوژی بسیار پیشرفته ای دسترسی پیدا کرده ایم.
وی در بیان توانمندی های قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) عنوان کرد: قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) توانایی کشف، شناسایی، رهگیری و درگیری با انواع هواپیماهای رادارگریز و انواع موشک های کروز دشمن را در محورهای مختلف تهدید در آسمان کشور دارد.
فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء (ص) تصریح کرد: برای کشف، شناسایی، رهگیری و برخورد با هواپیماهای جاسوسی دشمن از همه پتانسیل موجود در کشور استفاده می کنیم.
وی در ادامه در خصوص تهدیدات نظامی آمریکا و رژیم صهیونیستی نیز گفت: 32 سال است که ما تهدیدات آمریکا و ایادی آنرا می شنویم اما از این تهدیدات غافل نیستیم و هرچه تهدیدات بیشتر شود ما هوشیارتر می شویم و هرچه تحریم ها هم بیشتر شود پیشرفت ما بیشتر خواهد شد.
اسماعیلی با بیان اینکه روحیه ملت ایران بویژه نیروهای مسلح در بالاترین سطح ممکن قرار دارد، گفت: به لطف خدا و همت متخصصین داخلی درحال حاضر به سامانه های بسیار پیشرفته راداری و موشکی دست یافته ایم و در این زمینه هیچ مشکلی در کشور وجود ندارد.
وی با بیان اینکه خواسته فرهنگ آمریکا این است که دائما کشورهایی که منافعش را تامین نمی کنند تهدید کند، گفت: جمهوری اسلامی ایران با هیچ کشوری دشمنی ندارد با این حال اگر حرکت تخاصم آمیزی از سوی کشورهای دیگرمشاهده کنیم در دفاع هوایی با هرگونه تهاجم قاطعانه برخورد می کنیم.
گفتنی است، پیش از این سردار امیرعلی حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه با اعلام اینکه تعداد زیادى از هواپیماهاى جاسوسى و فوق پیشرفته دشمنان را سرنگون و در مواردى مهندسى معکوس کردهایم و تعداد زیادى از این هواپیماها را ساختهایم، از انهدام دو فروند هواپیمای جاسوسی آمریکا در خلیج فارس خبر داده بود.
وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در خصوص ادعاهای آلسعود در مورد ایران تاکید کرد که آمریکا هم نمی‌تواند ما را تهدید کند، دیگران که جای خود دارند.
به گزارش سرویس خبری میلیتاری پارسی به نقل از فارس سردار احمد وحیدی وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح ،در‌خصوص ادعاهای شورای همکاری خلیج فارس مبنی بر دخالت ایران در امور بحرین گفت: هر کسی که به صحنه نگاه کند، متوجه میشود که چه کسی واقعا در امور بحرین دخالت میکند.
وی افزود: با نگاهی ساده میتوان دریافت که چه کشوری نیروهای نظامی خود را به بحرین وارد کرده و در امور این کشور دخالت میکند.
وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در خصوص ادعاهای آلسعود در مورد ایران نیز گفت که آلسعود در حدی نیست که ایران را تهدید کند، لذا باید گفت که آلسعود هرگز جسارت تهدید نظامی نسبت به ایران را پیدا نخواهد کرد.
وحیدی در عین حال تاکید کرد که آمریکا هم نمی‌تواند ما را تهدید کند، دیگران جای خود دارند.
+ پرتاب موفقیت آمیز موشک سجیل 2 با فناوری پیشرفته
+ سلام. بازدید وزیر دفاع ار کاکپیت اف-16 ونزوئلا یا علی
