اساساً در شرح وظایف و ماموریت های محوله به نیروی دریایی ارتش، حفاظت از منافع جمهوری اسلامی در دریاها و آب های بین المللی به عنوان یکی از وظایف اصلی این نیرو مشخص شده است.
با توجه به مطالب پیش گفته بدیهی است نیروی دریایی به عنوان یک نیروی راهبردی باید از منافع کشور و خطوط مواصلاتی آن که در اقصی نقاط آب‌های دنیا گسترش پیدا کرده، محافظت کند زیرا دریاها یکی از بهترین راه‌های اقتصادی در جهان هستند و در حال حاضر کشتی‌های تجاری ایران بایستی از آبراه ها و گلوگاه های مختلف دنیا عبور کنند.

با توجه به این گستره جغرافیای تجاری، تأمین امنیت این جریان که تا کنون نیز در دریاهای دزدخیز با مشکلاتی نیز روبرو شده نیاز به یک نیروی دریایی با توان حضور در آب های آزاد و دوردست دارد که همان نیروی دریایی راهبردی است.
بنابراین جمهوری اسلامی ایران برای نشان دادن اقتدار کشور و بهره‌برداری از دریاها در جهت توسعه کشور نیاز به یک نیروی دریایی راهبردی دارد.

نیروی دریایی کشورمان مدتهای زیادی است که در شمال اقیانوس هند حضور داشته و در دو سال گذشته نیز با اعزام 14 ناو گروه، حضور دائمی خود را در منطقه خلیج عدن و دریای سرخ نشان داده و در دو مورد از آخرین مأموریت ها با عبور از کانال سوئز و ورود به دریای مدیترانه و همچنین اعزام زیر سطحی به دریای سرخ مهمترین مأموریت های تاریخ دریایی ایران را رقم زد.
از جمله اهداف این سفرها باید به تلاش برای همکاری های بیشتر و آشنایی با توانمندی های کشورهای دیگر و مهمتر از آن معرفی دستاورد های بومی کشور به طور عملی به کشورهای دوست و دشمن اشاره کرد.

آزمایش سامانه‌های بهینه‌سازی شده توسط متخصصان کشور در این مأموریت ها و رهگیری و ضبط تمامی پارامترهای راداری و سوناری تعداد زیادی از شناورهای موجود در مسیر حرکت زیردریایی اعزامی و نیز جمع آوری اطلاعات مربوط به بستر آبهای آزاد با موفقیت به انجام رسید که این امر تنها در شرایط اختفاء از دید شناورهای موجود در منطقه محقق شد.
باید در نظر داشت اینگونه حضور در آب‌های دور با توجه به تحریم‌ها دارای جایگاه ارزنده‌ای بوده و نشان از توانمندی کامل نداجا در حفظ، بکارگیری و به روز رسانی تجهیزات خود با نگاه به الگوی عمر دهی انقلابی به تجهیزات دارد.
بنابراین حضور یگان‌های سطحی و زیرسطحی ارتش در آب‌های بین‌المللی در ارتقای اشراف اطلاعاتی از این مناطق بسیار مهم بوده که در راستای بالا بردن توان اطلاعاتی خود با تمام توان است.



* چرا اقیانوس اطلس؟

اقیانوس اطلس(آتلانتیک) به عنوان یکی از بزرگترین حوزه های آبی دنیا بین سه قاره اروپا، آفریقا و آمریکا واقع شده و اینبار نیروی دریایی کشورمان قصد عبور از این اقیانوس را دارد که به جرأت می توان ادعا کرد پس از 2500 سال رکورد دریانوردی نظامی توسط یک حکومت مستقل در ایران شکسته خواهد شد.
این اقیانوس که عمق متوسطی بیش از 3300 متر دارد در گذشته محل سهمگین ترین نبردهای دریایی جهان و تاکنون جولانگاه کشورهای غربی متخاصم با ایران و نهادهای قلدری چون ناتو بوده است. بنابراین قدم گذاشتن در این منطقه برای اهدافی که در مأموریت های دوربرد نداجا ذکر کردیم بسیار ارزشمند خواهد بود.
مقصد نهایی این سفر می تواند هر یک از کشورهای ونزوئلا، کوبا و یا برزیل که از نیروی دریایی بسیار قوی نیز برخوردار است باشد؛ اما مسیر رسیدن به این مقصد نیز در نوع خود جالب خواهد بود.

* کدام مسیرها؟

به طور عملی، دو مسیر برای رسیدن به سواحل غربی اقیانوس اطلس قابل تصور است. یکی مسیر کانال سوئز، دریای مدیترانه و تنگه جبل الطارق و دیگری عبور از جنوب آفریقا است. هر کدام از این دو خط سیر، دارای نکات و مزیت هایی است که با توجه به اهداف در نظر گرفته شده برای این سفر قابل تفسیر است.
مسیر جنوب آفریقا طولانی تر، در آب و هوای گرم استوایی و با عبور از نزدیکی کشورهایی است که روابط خوبی با ایران اسلامی دارند. این مسیر به طور تقریبی بالغ بر 16000 کیلومتر خواهد بود. دوری از محیط های پر تنش و فراهم بودن بستر زمانی کافی برای آموزش پرسنل و تجربه محیط های جدید و نبود موانع دیپلماتیک این مسیر را برای رسیدن به آمریکای جنوبی و کشورهای دوست و در نتیجه بهره گیری از تجارب دریایی کشور مقصد با رسیدن به آن را، بسیار مطلوب می سازد.
اما مسیر اول که کوتاه تر است از قضا راه دشوارتری به نظر می رسد. هر چند نداجا تا کنون یکبار موفق به عبور دادن ناوگروه دوازدهم متشکل از ناو بزرگ و پشتیبانی خارک و ناوشکن الوند شده است اما شاید با علم به اینکه اینبار شناورهای ایرانی به قلب ناتو(سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) خوانند زد، اجازه عبور از این کانال را با مشکلاتی روبرو کند.
پس ورود به مدیترانه نیز در شمال کشورهای اروپایی و در جنوب مسیر کشورهای آفریقایی پیش رو هستند. نکته مهم وجود یک درگیری بزرگ بین ناتو و لیبی است. هر چند این درگیری تاکنون از وسعت فراوان و استمرار قابل اتکایی برخوردار نبوده است و در واقع تهاجم یکطرفه اروپایی ها به لیبی است اما باید توجه داشت حضور ناوگان نظامی ناتو و پرواز هواگردهای سرنشین دار و بی سرنشین در عرض دریای مدیترانه در جریان است که یقینا با مسیر ناوگروه ایرانی تلاقی خواهد داشت.
حال در صورتی که سردمداران این جنگ مانع از ادامه مسیر ناوگروه به سمت غرب شوند مأموریت دریایی جدید با مشکل روبرو خواهد شد. پس از این منطقه نیز تنگه راهبردی جبل الطارق قرار دارد که تسلط کاملی از سوی کشورهای سلطه گر بر آن وجود دارد. در شمال آن اسپانیا و در جنوب آن کشور مراکش قرار دارد. بنابراین مسیر دریای مدیترانه شاید چالش برانگیز باشد. اما باید گفت حرکت ناوگروه ایرانی در هر نقطه از این مسیر که بر فرض احتمال، قطع شود، باز هم بسیاری از اهداف مأموریت حاصل خواهد شد.
حضور ولو کوتاه مدت در منطقه درگیری ناتو با لیبی فرصت استثنایی برای زیرنظر گرفتن فعالیت نظامی کشورهای تهدید کننده ایران است که علاوه بر کمک به اشراف اطلاعاتی از دشمن بالقوه، به نوعی اعلام توانمندی نظامی کشورمان در یک قدمی دشمن است. ناگفته پیداست عبور از این منطقه رسیدن به منتهی الیه مدیترانه نیز سرشار از تجارب عملیاتی و جمع آوری داده های ارزشمند مورد نیاز نیروهای نظامی کشورمان را در پی خواهد داشت.
عبور از کنار کشورهایی که در موج بیداری اسلامی به مقابله با حکومت های فاسد و ظالم خود پرداخته اند نیز می تواند از مزایای انتخاب این مسیر برای ناوگروه باشد که تجسم عینی آینده ای آزاد و مستقل برای انقلابیون مسلمان این کشورها خواهد بود و می تواند روحیه ای مضاعف برای آنهایی که هنوز در تلاشند و راهنمایی برای آنهایی که در گیرو دار تشکیل حکومت جدید هستند باشد.
اما اگر عبور از جبل الطارق اتفاق افتد، ناوگروه ایرانی با عبور از مسیر امن کشتی های ناتو با تکمیل هرچه بهتر مأموریت خود خواهد پرداخت و تا طی مسیر به کشورهای دوست علاوه بر کسب تجربه عبور از دریایی با عمق بیش از 65 تا 70 برابر عمق متوسط خلیج همیشه فارس، با تعداد زیادی از شناورهای کشورهای مختلف نیز از نزدیک روبرو می شود.