در
دهه 90 نیروی هوائی چین آشکارا با بحران مواجه بود. H-6 فقط در صورت حمل
موشکهای ضد کشتی بمب افکن معقولی به نظر میرسید ، در حالیکه مدل مورد
استفاده نیروی هوائی چین فقط قادر به پرتاب بمبهای سقوط آزاد بوده و در این
صورت احتمال نفوذ به شبکه پدافند هوائی دشمن به حداقل میرسید. تمام مدلهای
H-6 از فقدان برد مناسب در رنج بودند . برخی از تحلیلگران نظامی چینی در
دهه 90 بر این باور بودند که پس از دریافت جنگنده های Su-30 با قابلیت
سوختگیری هوائی دیگر هیچ نیازی به نگهداری بمب افکنهای H-6  نمیباشد. مدل
H-6H که در اواخر دهه 90 آشکار شد اولین تلاش چین برای رفع  این مشکلات
بود.  این مدل قادر به حمل فقط 2 موشک کروز KD-63 که نمونه تغییر یافته
C-601 برای حمله به اهداف زمینی بود.
موشک های کروز KD-63  مدلی منسوخ
شده و قدیمی  با بردی فقط معادل 200 کیلومتر بودند که خلبان را در مواجهه
با یک سیستم پدافند هوائی مدرن دچار مشکل می نمود. ضمن اینکه برد
ناکافی  H-6 همچنان به عنوان یک معضل باقی مانده بود.  از این روی تصمیم
گرفته شد تا کار بر روی H-6  این بار به صورت اساسی و ریشه ای
انجام  پذیرد.  کار بر روی H-6K از سال 2000 آغاز و اولین پرواز آزمایشی در
ژانویه 2007 صورت پذیرفت.  تفاوت اصلی H-6K در موتورهای آن است. موتورهای
توربوفن روسی D-30KP-2 جانشین موتورهای توربوجت  WP-8 که خود کپی چینی از
نمونه اوریجینال روسی AM-3M, برای بمب افکنهای Tu-16 میباشد شده اند.
موتورهای جدید ساخت NPO Saturn  بسیار قدرتمندتر و در عین حال مصرف سوخ
کمتری را نیز دارند.
چین این موتورهای جدید را قبلا برای یگان Il-76
خود خریداری کرده بود. چین قراردادی برای خرید 55 دستگاه از موتورهای
D-30KP-2 با امکان افزایش 33 دستگاه بیشتر  را قبلا به امضاء رسانه بود اما
نیروی هوائی چین فقط دارای 14 فروند Il-76 و 5 فروند KJ-2000 میباشد.
برنامه خرید 38 فروند Il-76  و تانکرهای Il-78  تحت قرارداد سال 2006 در
میاه راه ناکام ماند. کاملا اشکار بود که چین  این قرارداد بزرگ را
فقط  برای یگان IL-76  خود که ناگهان موتورهای آنها دچار مشکل شده بودند
نمیخواست، چین موتورها را برای اسکادران H-6K در نظر داشت.