رویترز مدعی شد: در اواخر دهه نود یک متخصص اطلاعات که برای دستگاه امنیت داخلی اسراییل (شین بت) کار می‌کرد، شبکه مرکزی شرکت «بی جلیلوت» که در زمینه انرژی در شمال تل‌آویو فعالیت می‌کرد را هک کرد. این موضوع در واقع آزمایشی روتین برای بررسی چگونگی حمایت از این موضع استراتژیک بود ولی نشان داد که اسراییلی‌ها امکانات لازم برای چنین اعمال خرابکارانه‌ای را در اختیار دارد.
یک عضو سابق شین بت که برای این قبیل فعالیت‌ها آموزش دیده بود می‌گوید: «هنگامی که وارد سیستم بی جلیلوت شدیم، دریافتیم که می‌توانیم غیر از دستیابی به اطلاعات، با دستکاری در خط لوله‌ها باعث ایجاد انفجارهایی نیز بشویم». بدین ترتیب بود که طرح جنگ الکترونیک کلید خورد. تحلیلگران بر این باور هستند که این موضوع سرفصل تلاش‌های آتی اسراییل برای متوقف کردن برنامه‌های ایران به عنوان دشمن درجه یک خود است.
منابع اسراییلی می‌گویند که نیاز به حمله‌های الکترونیک هنگامی احساس شد که اسراییلی‌ها متوجه ضعف خود در دست زدن به حمله هوایی به تاسیسات هسته‌ای ایران شدند و اینکه آمریکا تردیدهایی جدی در شروع یک جنگ دیگر در خاورمیانه دارد. یکی از اعضای بازنشسته وزارت اطلاعات اسراییل می‌گوید: «ما به این نتیجه رسیدیم که بزرگ‌ترین ضعف ایران در شبکه الکترونیکی آن نهفته است».
گروه‌های اسراییلی که در زمینه جنگ الکترونیک فعالیت می‌کنند به خوبی آموزش دیده و تجربه‌ای خوب در زمینه فن‌آوری تخریب به دست آورده‌اند که آن را زیر چتر دولتی به اجرا در می‌آورند. این گروه‌ها می‌توانند در قالب شرکت‌های تجاری اسراییل فعالیت کنند که البته بیشتر اعضای آن جزو نخبگان اطلاعاتی اسراییل هستند.
بورگ مدیر مرکز تحلیل‌های الکترونیک آمریکا که مشاوره‌های مهمی در زمینه امنیت الکترونیکی می‌دهد، می‌گوید که با توجه به دیدارهایی که با متخصصان اسراییلی در این زمینه در کنفرانس‌های مختلف داشتم، می‌توانم بگویم که اسراییل قدرت هجومی خارق‌العاده‌ای در زمینه جنگ الکترونیک دارد.
آکادمی «تکنولیتیکس» آمریکا، سال گذشته اسراییل را در میان کشورهایی که بزرگ‌ترین خطر برای جنگ الکترونیک هستند، در رده ششم قرار داد. در این لیست پیش از اسراییل؛ چین، روسیه، ایران، فرانسه و گروه‌های تندرو و تروریستی قرار دارند.
بورگ در پاسخ به این سوال که اسراییل چگونه می‌خواهد ایران را هدف قرار دهد، می‌گوید: «برنامه‌های الکترونیکی وجود دارند که می‌توان آنها را وارد سیستم‌های الکترونیک غنی‌سازی اورانیوم کرد. چنین حمله‌هایی بسیار فوری و محرمانه و فعال هستند و هنگامی اجرا می‌شوند که روند غنی‌سازی اورانیوم به پیشرفته‌ترین مراحل خود رسیده باشد».
بورگ افزود: «هکرها نمی‌توانند به شکل مستقیم به اطلاعات برنامه‌ هسته‌ای ایران دست یابند، چرا که چنین سیستمی به شکلی بسیار قوی مورد حمایت قرار دارد. بدین ترتیب اسراییلی‌ها مجبور هستند تا برنامه‌های الکترونیک خود موسوم به مالویر را وارد برنامه‌های مورد استفاده ایرانی‌ها کنند یا اینکه این برنامه را در یک کامپیوتر شخصی نصب کرده و به نوعی وارد شبکه اطلاعاتی ایران کنند».
علی اشتری بازرگان ایرانی که به اتهام جاسوسی برای اسراییل چندی قبل اعدام شد، متهم شده بوده که یکی از برنامه‌های نظامی و محرمانه ایران را آلوده به دستگاهی جاسوسی کرده و باعث ایجاد خلل‌هایی در این برنامه شده بود.
بورگ همچنین می‌گوید: «ویژگی جنگ الکترونیک در محرمانه و قابل انکار بودن آن است ولی مشکل در اینجاست که شبکه‌های هدف قرار گرفته شده با توجه به محرمانه بودن این گونه جنگ‌ها می‌توانند ادعا کنند که هیچ خسارتی را متحمل نشده‌اند و این دقیقا برعکس حملات نظامی است که خسارت‌های آن علنی می‌شود».
در همین حال تونی سکینر خبرنگار مجله نظامی «جینز دیفنس» به نقل از منابع اسراییلی می‌گوید که حمله سال 2007 اسراییل به تاسیسات هسته‌ای سوریه بعد از آن صورت گرفت که اسراییل سیستم رادارها و ضدهوایی‌های سوریه را با عملیاتی الکترونیکی از کار انداخته بود.
جیمز ریسن خبرنگار نیویورک تایمز نیز در کتاب خود موسوم به «شرایط جنگی» می‌گوید: «سازمان‌های جاسوسی آمریکا و اسراییل (سیا و موساد) برنامه‌ای را برای قطع شبکه برق نیروگاه هسته‌ای ایران در دست تهیه دارند که برای این منظور می‌خواهند یک دستگاه الکترو مغناطیس را وارد شبکه اطلاعاتی ایران کنند. خطر این امر در این است که چنین عملکردی می‌توانند تمامی ایران و نه فقط نیروگاه هسته‌ای را هدف قرار دهد».