نیاز نیروی هوائی روسیه به هواپیماهای سوخترسان






در
خلال برگزاری مانور Vostok-2010، نقل و انتقال هواپیماها یکی از کلیدی
ترین بخش های این مانور بود. بمب افکن های تاکتیکی Su-24 Fencer و Su-34
Fullback با انجام عملیات سوختگیری هوائی خود را به مناطق خاور دور روسیه
میرساندند. سوختگیری هوائی که به طور روتین در نیروی هوائی کشورهای برتر
هوائی از جمله آمریکا و ناتو انجام میشود این امکان را میدهد تا نیروی
هوائی خود را سریعا به مناطق درگیری برساند. برای اینکه چنین مانورهائی به
طور موثر به انجام برسد، یک کشور باید دارای تعداد کافی تانکر سوخترسان،
هواپیماهای جنگی مجهز به ادوات سوختگیری هوائی، هواپیماهای باربری برای
انتقال نیروی کمکی و بار و خدمه ماهر برای به انجام رساندن چنین ماموریت
های باشد اما...
"هیچ کدام از عناصر موثر فوق به طور شایسته در نیروی هوائی روسیه موجود نمیباشد"

تنها
تانکر موجود در نیروی هوائی روسیه Il-78 (Il-78M) Midas, میباشد که بر
اساس هواپیمای ترابری نظامی Il-76  ساخته شده. روسیه دارای 19 فروند از
چنین تانکرهایی میباشد که برای سوخترسانی هوائی به بمب افکن های استراتژیک
Tu-160 Blackjack و Tu-95 Bear  و آواکس A-50  مجهز شده است. این درحالیست
که نیروی هوائی آمریکا دارای 250 فروند KC-10 Extender و KC-135
Stratotankerمیباشد. در حالیکه این کشور تعداد دیگری نیز در گارد ملی  و
حالت رزرو نیز دارد. این به آمریکا اجازه میدهد تا قادر باشد تعداد زیادی
از واحدهای هوائی خود را از منطقه ای به منطقه دیگر منتقل نماید. روسیه
همچنین فاقد هواپیماهائیست که توانائی سوختگیری هوائی را داشته باشند به
طور مثال  Su-27 Flanker و  MiG-29 Fulcrum فاقد تجهیزات سوختگیری هوائی
میباشند، بیشتر به این خاطر که در دوران شوروی، تعداد زیادی فرودگاه در
تمام مناطق استراتژیک با تعداد کافی جنگنده موجود بود.
در
حالیکه در روسیه مدرن امکان نگهداری تعداد زیادی جنگنده در تعداد زیادی
فرودگاه نیست و دقیقا به همین دلیل است که  تجهیز جنگنده های روسی به
ادوات سوختگیری هوائی تا این حد مهم جلوه میکند. تمام جنگنده های جدید و
مدرنیزه شده مجهز به چنین سیستمهائی بوده و همچنین برخی جنگنده های
تاکتیکی بویژه Su-24 Fencer مجهز به مخازن سوخت خارجی و تجهیزات سوختگیری
هوائی میباشند. اما این راه حل خوبی نیست زیرا این جنگنده ها برد کوتاهی
دارند و نمیتوان به عنوان بمب افکن بکار روند و این مسئله باعث تحلیل
پتانسیل یک اسکادران بمب افکن خواهند شد. بمب افکن دوربرد Tu-22M3
Backfire-C به دلایل سیاسی نمی تواند از تجهیزات سوختگیری هوائی بهره ببرد
زیرا در صورت سوختگیری هوائی تبدیل به بمب افکن بین قاره ای شده و شامل
پیمان START خواهد شد.
تجهیز
یک هواپیما به سیستم سوختگیری نسبتا ساده است، اما مهمترین مشکل در خدمه
پروازی است. هنوز در نیروی هوائی روسیه مسئولیت بیشتر عملیات های پروازی
به عهده  افسران ارشد از جمله سرگرد، سرهنگ دوم و سرهنگ میباشد. اما معلوم
نیست که خلبانان دیگر میتوانند عهده دار چنین ماموریتهای باشند یا خیر؟
مشکل دیگر در مورد هواپیماهای ترابری ایست. عامل مهمی که نیروی هوائی
روسیه برای پشتیبانی از عملیات در منطق دور بدان نیازمند است. روسیه دارای
یکی از بزرگترین ناوگان های ترابری نظامی جهان است اما این تعداد هنوز
برای پوشش وسیع عملیاتی در مناطق مختلف مورد نیاز به کار گرفته نشده اند.
این مشکلات یک راه حل دارد: مقامات ارشد سیاسی و نظامی باید با تولید
هواپیماهای سوخترسان و آموزش خدمه پروازی برای چنین کاری موافقت نمایند.
این تصمیم باعت افزایش تعداد هواپیماهائی که قادر به انجام ماموریتهای
دوربرد میباشند خواهد شد.
در
همین حال، Il-78 Midas برای یک ماموریت سوخترسانی هواپیمای بسیار بزرگی به
نظر می رسد، در حالیکه برای چنین کاری هواپیمایی کوچکتر، ارزانتر (به طور
مثال) بر پایه Tu-204 بسیار مناسب خواهند بود. چند ده فروند هواپیما از
چنین مدلی توانائی نیروی هوائی را به نحو چشمگیری افزایش خواهد داد. در
کنار آن، خرید چندین فروند تانکر سوخترسان برپایه Tu-204  باعث نجات خطوط
هوائی خواهند شد که اکنون آخرین نفس های خود را میکشند.