پس از انکه نیروی دریایی ایالات متحده از پروژه پهپاد RQ-6 Outrider  در سال 1998 خارج شد برای جایگزینی پهپادهای RQ-2 Pioneer خود نگاهش به سمت پهپادهای ترابری عمود برخواست ( VTUAV ) معطوف شد اما هر بی سرنشینیت وانایی خدمت بعنوان نسل جدید بی سرنشن های عمود پرواز این نیرو را نداشت چرا که نیروی دریایی از باگرد بی سرنشین جدید انتظارات خاصی داشت که برخی از این انتظارات چون ظرفیت ترابری 90 کیلوگرمی , برد 200 کیلومتری , مداومت پروازی 3 ساعته در ارتفاع 6 کیلومتری از سطح زمین و ... کار را برای شرکت های سازنده اندکی سخت می کرد.برای تامین این نیاز شرکت های گوناگونی اعلام امادگی کردند که از این میان تنها سه شرکت بعنوان گزینه هایی اصلی انتخاب شدند تا برای بدست اوردن قرارداد تولید پهپاد نیروی دریایی باهم به رقابت بپردازند.این سه فینالیست Bell, Sikorsky و تیم مشترکی از Teledyne Ryan و Schweizer Aircraft  بود. گرچه انتخاب پهپاد جدید با محدود کردن شرکت ها به 3 شرکت می بایست هرچه سریع تر نهایی میشد ولی انگار نیروی دریای در حال ارزیابی جدی طرح ها و نمونه های ارایه شده می بود بالاخره در بهار سال 2000 پهپاد Ryan-Schweizer به عنوان برنده انتخاب شد.پهپاد پیروز که با بدنه جدید مخزن حمل سوخت بزرگ و همچنین بهره مندی از سیستم های الکترونیکی جدید از بالگرد 330SP  مشتق شده بود RQ-8A Fire Scout  نامیده شد.نمونه اولیه این  بالگرد که در ازمایش های اولیه شرکت داده شده بود در سال 2000  برای نخستین بار پرواز به صورت مستقل را تجربه کرد و با مثبت ارزیابی شدن ازمایشات نخستین قراداد تولید اولیه با ارزش گذاری پایین برای Fire Scout در می 2001 منعقد شد و نخستین تولید این سری در سال 2002 انجام شد.

RQ-8A با طول 6.98 و ارتفاع 2.87 متری دارای وزن خالی 661 و حداکثر وزن 1200 کیلوگرم است. روتور 3پره این پهپاد به قطر8.38 متری بوسیله یک موتور توربوشافت 250- C20W به چرخش در می اید.واحد شناسایی این پهپاد از یک سنسور توپی شکل متحرک (به زیر دماغه ان توجه کنید) تشکیل می شود که دوربین های اپتیکی و فروسرخ به همراه فاصله یاب لیزری در درون این جایگاه قرار می گیرند.این پهپاد بوسیله یک دیتا لینک مشتق شده از پهپاد global hawk که در روی سر ان قرار دارد قابل کنترل است که این عامل سبب ایجاد خط دیدی به فاصله بیش از 280 کیلومتر برای ان شده است. سیستم کنترل زمینی این پهپاد علاوه بر نصب در کشتی برای استفاده تفنگداران دریایی ایالات متحده بر روی خودروهای هامر نیز قابل نصب است.Fire Scout  با مداومت پروازی 5 ساعته از بیشینه سرعت 231 کیلومتر بر ساعت برخوردار است.

در ژانویه 2006 یک پهپاد RQ-8A بر روی عرشه کشتی دوزیست USS Nashville نیروی دریایی امریکا که در این ازمایش با سرعت 27 km/h در نزدیکی سواحل مریلند در حال حرکت بود فرود امد. این برای نخستین بار بود که یک بالگرد بدون سرنشین بدون کنترل خلبان بر روی عرشه یک کشتی متحرک این نیرو فرود می امد.

گرچه پیشرفتهای در نظر گرفته شده در این پروژه رضایت بخش بود اما نیروی دریایی به این بهانه که RQ-8A پس از اتمام , قادر به تامین نیازهای این نیرو نیست در دسامبر سال 2001 بودجه تولید ان را قطع کرد.به هر حال برنامه ساخت ادامه پیدا کرد و شرکت گرومن نیز طیفی از اشکال بهبود یافته از ان را برای هر مشتری علاقه مند ارایه داد.همانگونه که بعدا مشخص شد ارتش ایالات متحده به طرح ارتقا یافته که RQ-8B نام داشت بسیارعلاقه مند شده بود به گونه ایی که در اواخر سال 2003 قراردادی را برای ساخت 7 نمونه ارزیابی با گرومن امضا کرد. در سال 2006 RQ-8B به MQ-8B تغییر پیدا کرد.

بر خلاف روتور 3تیغه RQ-8A , MQ-8B به منظور کاهش نویز و همچنین بهبود ظرفیت ترابری و بهبود عملکرد از یک پروانه اصلی 4 تیغه بهره می برد پیش تر نیز ایده استفاده از تبغه 4 پره در RQ-8A مورد ارزیابی قرار گرفته بود.
دوباله کوچک به دوطرف MQ-8B اضافه شده بود که از انان برای دو منظور ایرودینامیکی و همچینین حمل تسلیحاتی چون موشک Hellfire و بمب های هدایت لیزری Viper Strikeاستفاده می شود.این پهپاد با حمل غلاف های خاص توانایی تجهیز به سیستم تسلیحاتی کشنده دقیق پیشرفته (APKWS) و همچنین راکت های تهاجمی 70 م م را در غالب دو جایگاه 4 تایی پیدا می کند درهمین راستا در بهار 2005 دو راکت 70 م م mk-66 با موفقیت توسط این پهپاد شلیک شد.

ارتش ایالات متحده همچنین به استفاده از Fire Scout به عنوان حامل محموله  90 کیلوگرمی از تجهیزات اضطراری و رساندن انان به سربازان در میدان نبرد نیزعلاقمنداست.

ارتش علاقمند به خدمت درامدن ابن پهپاد توسط نیروی دریایی بود و با توجه به ارزیابی های مطلوب ارتش و همچنین معرفی نمونه Sea Scout MQ-8B که به صورت خاص برای نیروی دریایی ساخته شده بود سرانجام نیروی دریایی به استفاده از این بی سرنشین علاقه مند شود این علاقه مندی به حدی بود که قراردادی را مبنی بر به خدمت گرفتن 8 پهپاد برای انجام ارزیابی با شرکت گرومن منعقد کرد.گرچه نمونه های مورد استفاده ارتش و نیروی دریایی از لحاظ ظاهری هیچ گونه تفاوتی نداشتند ولی نمونه مورد استفاده نیروی دریایی از یک دوربین تصویربرداری فروسرخ FLIR و سیستم کاشف هدف AN/AAQ-22D BriteStar II به همراه سنسورهای الکترواپتیک/فروسرخ با نقش دهنده /فاصله یاب لیزری بهره می برد در حالی که نمونه مورد استفاده در ارتش علاوه بر سنسورهای الکترواپتیک/فروسرخ و نقش دهنده و فاصله یاب لیزری به یک رادار تاکتیکی نقشه برداری مصنوعی از سطح زمین  TSAR که با قدرت تفکیک بالا توانایی تشخیص اهداف متحرک از ساکن را دراست تجهیز می بود. علاوه بر رادار TSAR/MTI این پهپاد به سیستم هایی چون سستم تشخیص میدان مین وشناسایی هدف,نظارت هوابرد ASTAMIDS , سیستم رادیویی تاکتیکی مشترک 4 کاناله و همچنین یک پکیج سیگنال های اطلاعاتی (SIGINT) نیز مجهز است .برای هدایت هر دو نمونه نیز از یک دیتا لینک مشترک تاکتیکی استفاده می شود.

در ژاتویه2010 ارتش ایالات متحده به سبب یک سری کاهش هزینه , پیچیدگی بسیار طرح و همچنین یافتن پهپادی ساده تر برای تامین نیاز خود به حضور خود در این طرح پایان داد و با کنار کشیدن خود نیروی دریایی را به عنوان تنها متقاضی استفاده از این پهپاد باقی گذاشت.

در اوریل 2006 تولید بدنه های ازمایش پروازی در محل تولید بی سرنشین های کارخانه نورثروپ گرومن در Moss Point, Mississippi اغاز شد و در هجدهم دسامبر همان سال نخستین ازمایش پروازی MQ-8B درNAS Patuxent River انجام شد و با وجودجریان داشتن ازمایشات پروازی نیروی دریایی به تولید اولیه با ارزش گذاری پایین تایید داشت.هواگردهای تولیدی به احتمال زیاد در کشتیهای نسل(Littoral Combat Ships (LCS نیروی دریایی مورد استفاده قرار خواهند گرفت. حضور MQ-8B در کشتی های کلاس LCS یک توانایی کلیدی در نبردهای سطحی و زیر سطحی برای این شناورها خواهند بود. در فوریه 2008 نیروی دریایی اعلام کرد که تا قبل از دست یافتن به کشتی های جنگ ساحلی LCS در نظر دارد که این پهپاد ها را با کشتی های دیگری یک پارچه سازد و به علت تغییر در برنامه توسعه LCS نیروی دریایی تصمیم به ارزیابی عملیاتی (OpEval) این پهپاد را بر روی (USS McInerney (FFG-8 گرفت .به دنبال برنامه ازمایشاتFire Scout  در پاییز 2008 ازمایشات و بررسی های فنی پهپاد FFG - 8 اغاز شد و در تابستان 2009 OpEval انجام شد .
MQ-8Bپس از پشت سر گذاشتن ازمایش نهایی پروازی در شرایط نا ارام دریایی و در وضعیت باد سرانجام پس از طی یک دوره چندین ساله به خدمت نیروی دریایی درامد و در سپتامبر 2009 در USS McInerneyبه طور رسمی وارد خدمت شد.